- utrzymanie lub wręcz spadek masy ciała, znaczna poprawa wyrównania cukrzycy,
- spadek wartości glikemii w wyniku wzrostu wrażliwości na insulinę po wysiłku fizycznym,
- zmniejszenie dawek insuliny do posiłku lub doustnych leków przeciwcukrzycowych.

  Ze względu na inny mechanizm cukrzycy typu 1, regularny trening u tych chorych wymaga zmiany diety i dawkowania insuliny, by skutecznie wpływał na wyrównanie cukrzycy. Różne formy aktywności fizycznej, ich intensywność i czas trwania mają różny wpływ na wartości glikemii u chorych. Warto być pod kontrolą lekarza i dietetyka.

 Ćwiczenia anerobowe jak: szybki bieg, podnoszenie ciężarów, ćwiczenia siłowe, to ćwiczenia w czasie których dochodzi do wzrostu poziomu cukru we krwi, który może utrzymywać się przez dłuższy czas. Zwyżka cukru we krwi jest wynikiem nadmiernej stymulacji nerwowego układu adrenergicznego, a źródłem energii jest glikogen spalany w mięśniach (glukoza w mięśniach i wątrobie jest magazynowana w tej postaci). W początkowym okresie pogarsza się wrażliwość na insulinę. Korzystne jest jednak to, że w okresie późniejszym po wysiłku utrzymuje się zwiększona wrażliwość na insulinę. Ćwiczenia anerobowe należy wdrażać po konsultacji z lekarzem.

 Ćwiczenia aerobowe (dynamiczne) - spacer, bieganie, pływanie, taniec, jazda na rowerze, w czasie tych ćwiczeń energia pozyskiwana jest z tłuszczów i węglowodanów (glukozy krwi i glikogenu mięśni), które ulegają spalaniu. Prowadzić to może do niedocukrzenia, zwłaszcza gdy nie zmniejszono przed wysiłkiem dawki insuliny. Zaś przy długotrwałym wysiłku, samo zwiększenie kaloryczności diety (dodatkowy posiłek) może nie wystarczać. Po dłuższym okresie ćwiczeń następuje przestrojenie organizmu: ciało korzysta głównie z tłuszczów, oszczędzając glikogen oraz glukozę w krwi. Pozwala to na bardziej skuteczne utrzymywanie poziomu cukru we krwi. Nie powinno wówczas dochodzić do niedocukrzeń.

 Zalecane ćwiczenia (wg American College of Sports Medicine). Chorym zaleca się 3 do 5 razy w tygodniu przez 20 - 60 min ćwiczenia aerobowe (spacer, bieganie, pływanie, taniec). Zwykle jest to 55 - 65% maksymalnego poziomu tętna, co determinuje intensywność ćwiczeń. Istnieje specjalny wzór na obliczenie częstości akcji serca (tętno), jaka może być osiągnięta w czasie wysiłku fizycznego. Ponadto wskazane jest wykonywanie ćwiczeń oporowych, 2 - 3 razy w tygodniu co najmniej jednego zestawu 8 - 10 ćwiczeń angażujących różne grupy mięśni.

 W skład jednego zestawu wchodzi ok 12 powtórzeń. Do ćwiczeń należy włączyć ćwiczenia rozciągające. Jest to prewencja zmian stawowo - mięśniowych, będących wynikiem szczególnie źle wyrównanej cukrzycy (procesy uszkadzające struktury stawowe). Na początek i zakończenie ćwiczeń wskazane są rozgrzewka oraz wyciszające ćwiczenia kończące. Rozgrzewka to 5 - 10 min mniej intensywnych ćwiczeń, w które zaangażowane są te grupy mięśni co w ćwiczeniach właściwych (np. spacer przed planowanym biegiem). Na zakończenie również 5 - 10 min rozluźniających ćwiczeń.

 Ogólne zalecenia dotyczące ćwiczeń sportowych dla chorych na cukrzycę typu 1 wg ADA (American Diabetes Association) i rekomendacji dla osób z typem 1 cukrzycy (S. Colberg, Diabetes Educator 2000):

- unikać wykonywania ćwiczeń przy stężeniu glukozy powyżej 250 mg/dl z towarzyszącą kwasicą ketonową (aceton w moczu) jak również powyżej 300 mg/dl bez ketozy. Przy poziomie glukozy ok 100 mg/dl spożyć dodatkowy posiłek.
- w trakcie uprawiania sportu obserwować reakcje organizmu (hipoglikemia, hiperglikemia) i odpowiednio korygować dawki insuliny lub spożywania dodatkowych węglowodanów.
- często oznaczać poziom glikemii, poznając wpływ różnych ćwiczeń na poziom glikemii.
- w miarę potrzeby spożyć dodatkowy posiłek, pamiętać o zabezpieczeniu dodatkowego pożywienia przy planowaniu wysiłku.

 Przeprowadź konsultację ze swoim lekarzem, celem doboru bezpiecznego dla ciebie i równocześnie sprawiającego ci przyjemność zestawu ćwiczeń, ich intensywności, czasu trwania. Lekarz posiadając więcej informacji o stanie twojego zdrowia (choroby współistniejące np. serca, nadciśnienie) może zdecydować o zaniechaniu ćwiczeń lub zmniejszenia ich intensywności. Sposób i zakres aktywności fizycznej musi być indywidualnie dobrany dla każdego pacjenta. Najczęściej zalecane ćwiczenia to ćwiczenia dotleniające jak: pływanie, spacer, bieganie, jazda na rowerze - uprawiaj je co najmniej 3 razy na tydzień przez 20-60 min. Dodatkowo stosuj program ćwiczeń siłowych (2 - 3 razy w tygodniu co najmniej jeden zestaw 8 - 10 ćwiczeń x 12 powtórzeń). Wysiłek fizyczny możesz zwiększyć np. wchodzeniem po schodach zamiast korzystania z windy, rzadszym korzystaniem z samochodu. Ćwiczenia zaczynaj od małej intensywności, początkowo np. kilkuminutowe spacery, stopniowo zwiększając ich dystans.

Uwaga! - Rodzaj uprawianych ćwiczeń fizycznych może być uwarunkowany powikłaniami np. ćwiczenia siłowe są niewskazane przy obecności cukrzycowej chorobie oczu (retinopatii), a bieg bądź intensywny spacer przy istnieniu zespołu stopy cukrzycowej. W zespole tym niewskazane jest obciążanie nadmierne kończyn dolnych, szczególnie stóp. 

Piśmiennictwo

1.S. R. Colberg, D. P. Swain - Wpływ ćwiczeń fizycznych na wyrównanie cukrzycy Medycyna po Dyplomie, Vol. 10, Nr 6,2001
2.S. Colberg - Use of clinical practice recomendation for exercise by indyviduals with type 1 diabetes. Diabetes Educator 2000,26/2/
3.M. L Pollack, G. A. Gaesser, J. D. Butcher, et al - The recommended quantity and quality of exercise for developing and maintaining cardiorespiratory and muscular fitness and flexibility in healthy adults. Med Sci Sports Exerc 1998,30/6/
4.J. Devlin - Effects of exercise on insulin sensivity in humans Diab Care 1992,15/11/
5.J. E. Manson, E. B. Rimm, M. J. Stampfer et al - Physical activity and incidence of non-insulin dependent diabetes mellitus in woman Lancet,1991,338/8770/
6.American Diabetes Association - Clinical Practice Recommendation 2000:diabetes mellitus and exercise Diab Care 2000 ,23/suppl 1/
7.F.Kemmer - Prevention of hypoglycemia during exercise in type 1 diabetes Diab Care 1992,1992,15 /suppl 4/

źródło bieganie.pl

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

Objawy:  

- zaburzenie czucia powierzchniowego charakteryzującego się pieczeniem, drętwieniem, przeczulicą.

 Diagnozę amiotrofii cukrzycowej przeprowadza się podczas elektromiografii (badanie przewodności nerwu).

 W leczeniu najważniejsze jest wyrównanie cukrzycy (prawidłowe HbA1c) oraz procedury medyczne znane z leczenia stopy cukrzycowej. Terapia trwa miesiącami lub latami i nie doprowadza do pełnego powrotu czucia i sprawności.

 glukoza.pl

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

  Oczywiście jak każdy wskaźnik, ten również nie jest doskonały. Jego wadą jest brak uwzględnienia składu masy ciała. Osoby z tzw mięśniową budową ciała mogą - zgodnie ze wzorem - zaliczone do osób z nadwagą. Należy więc, w pierwszej kolejności poznać jaką budowę ciała posiadamy.

Prawidłowe BMI - między 18,5 a 25 kg/m²

Niedowaga - poniżej 18,5 kg/m².

Wartości niższe lub równe 15 kg/m²są uznawane za niebezpieczne niski i mogą stanowić zagrożenie życia.

W otyłości wyróżniamy III stopnie:

Otyłość I stopnia: BMI ≥30 kg/m²

Otyłość II stopnia: BMI ≥35 kg/m²

Otyłość III stopnia:BMI ≥40 kg/m²

 Ten ostatni rodzaj otyłości określany jest terminem otyłości olbrzymiej, jest stanem zagrażającym życiu. Należy się natychmiast skonsultować z lekarzem !!!

 Uwaga! Szybka redukcja masy ciała nie jest zalecana przez żadnego dietetyka, w szczególności osobom starszym. Najbezpieczniejsza utrata masy ciała powinna wynosić około 0,5-1 kg/tydzień. Wpływa o korzystnie na układ naczyniowy, nie powoduje zmian w psychice oraz pozwala rozciągniętej skórze stopniowo dostosować się do nowej objętości.

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

 W badaniach nad anatomią i funkcjami mózgu odkryto kolejny dowód na potrzebą systematycznego kontrolowania poziomu glukozy we krwi. Nie chodzi tu tylko o osoby chore na cukrzycę, ale także o profilaktykę i zapobieganie. Otóż znaleziono kolejne zależności i podobieństwa w objawach pomiędzy cukrzycą a chorobą Alzheimera.

 Okazuje się, że wiedza na temat cukrzycy (edukacja), oraz systematyczna kontrola poziomu cukru we krwi zmniejsza ryzyko wystąpienia choroby Alzheimera. Wyniki przedstawiono w Chicago podczas spotkania Society for Neuroscience. Skupiono się tam na:

- otępieniu i wpływie biała ApoE2

- zaburzenia pamięci

- zaburzenia snu

Wszystkie powyższe objawy można zaobserwować w nie leczonej lub źle kontrolowanej cukrzycy.

 Wiadomo że, występowanie tzw otępienia (objaw choroby Alzheimera) w grupie osób chorych na cukrzycę lub z zespołem metabolicznym jest dwukrotnie większa. Na dzień dzisiejszy nie ma dokładnego wytłumaczenia tejzależności. Zakłada się że, problemdotyczy przyswajania glukozy i przemiany materii w mózgu.W tym procesie u części osób wytwarza się białkoApoE2. Zmniejsza ono ryzyko rozwoju choroby Alzheimera poprzez zmniejszoną produkcję lepkich płytek w mózgu. Prawdopodobnie białko ApoE2 ma wpływ na glikolizę która jest pierwszą fazą rozkładu glukozy. Służy do otrzymywania energii w procesach metabolicznych.Badania wykazały że, glikoliza pozwala komunikować się komórkom w mózgu i wydalać toksyczne związki powiązane z chorobą Alzheimera. Białko podane myszom z rozwiniętą chorobą doprowadziło do poprawy produkcji energii w komórkach co zwiększa odporność mózgu na chorobę.

 Dieta bogata w tłuszcze zwierzęce i węglowodanyto jeden z czynników rozwoju cukrzycy typu 2. Dodatkowo, powoduje zaburzenia pamięci,co może również oznaczać rozwój choroby Alzheimera.

 Inne badaniapotwierdziły że, zmianywmózgu związane z chorobą Alzheimerapowodujązakłócanie snu.To samo powodująwahania poziomów glukozy we krwi.Częste hipoglikemie i hiperglikemie mają zły wpływ na sen osoby chorej na cukrzycę lub zespoły metaboliczne.A słaby sen jest czynnikiem determinującym powstawanie choroby Alzheimera.We wszystkich przypadkach mamy doczynienia z błędnymi kołami tworzonymi pomiędzy objawami cukrzycy a rozwojem Alzheimera.

 Warto więc często badać poziom cukru aby w miarę szybko wyłapać pierwsze objawy choroby Alzheimera. Dotyczy to zarówno osób chorych na cukrzycę jak i zdrowych. Należy pamiętać że zanim nastąpi rozwój cukrzycy, organizm wcześniej wysyła pewne niepokojące sygnały.

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

Cukrzyca –  choroba układu metabolicznego. Charakteryzująca się podwyższonym poziomem glukozy we krwi (hiperglikemia). Przyczyną powstawania choroby jest zmniejszenie lub całkowity brak hormonu insuliny produkowanej i wydzielanej przez komórki beta trzustki. Przewlekły stan hiperglikemii dla organizmu. jest bardzo niebezpieczny. Wiąże się z uszkodzeniem, zaburzeniem lub niewydolnością narządów wewnętrznych. Szczególnie narażone na uszkodzenia są:

- oczy (cukrzycowa choroba oczu)

- nerki (cukrzycowa choroba nerek)

- nerwy (np nerw kulszowy)

- serce

- naczynia krwionośne (stopa cukrzycowa)

 Ze względu na przyczynę i przebieg choroby, można wyróżnić: cukrzycę typu 1, typu 2, cukrzycę ciężarnych i inne, rzadziej występujące typy (LADA, MODY)

Badania w kierunku cukrzycy należy przeprowadzać raz w ciągu 3 lat u każdej osoby powyżej 45 roku życia. Ponieważ u ponad połowy chorych nie występują objawy hiperglikemii (podwyższonego poziomu cukru).

 U osób z grup ryzyka zachorowania na cukrzycę obowiązkowe jest przeprowadzanie badań przesiewowych. Niezależnie od wieku badanie powinno wykonywać się raz w roku u osób :

- z nadwagą lub otyłością z BMI co najmniej 25 kg/m2

- z obwodem w talii > 94 cm (mężczyźni), > 80 cm (kobiety)

- z cukrzycą typ 1 lub cukrzycą typu 2 w najbliższej rodzinie

- z całkowitym brakiem lub mało aktywnych fizycznie

- z grupy środowiskowej lub etnicznej częściej narażonej na cukrzycę

- jeśli w poprzednim badaniu wykazało stan przedcukrzycowy

- u kobiet które miały cukrzycą ciążową

- u kobiet, które urodziły dziecko o masie ciała powyżej 4 kg

- z nadciśnieniem tętniczym (≥ 140/90 mm Hg)

- z dyslipidemią

- u kobiet z zespołem policystycznych jajników

- z chorobą układu sercowo - naczyniowego

 Do osób z podwyższonej grupy ryzyka zalicza się osoby u których wystąpiła glikemia przygodna w okolicach 200 mg/dl (11.1 mmol/l). Jeśli wynik badania wynosi co najmniej 200 mg/dl (11,1 mmol/l) należy oznaczyć wówczas poziom  glukozy w osoczu krwi żylnej. Gdy wynik powtórzy się wraz z objawami  hiperglikemii – rozpoznawana jest cukrzyca.

 Jeśli stwierdzono brak objawów hiperglikemicznych lub współistnienie objawów wraz z poziomem cukru ale poniżej 200 mg/dl (11,1 mmol/l) to oznacza się poziom glukozy dwukrotnie w różnych dniach (na czczo). Jeśli glikemia w każdym teście wyniesie co najmniej 126 mg/dl(7,0 mmol/l) — rozpoznajemy cukrzycę.

 OGTT (oral glucose tolerance test) – doustny test tolerancji glukozy. Wykonuje się jeśli, stwierdzono po pojedynczym lub dwukrotnym pomiarze glikemii na czczo poziom100 –125 mg/dl (5,6 – 6,9 mmol/l), lub poniżej 100 mg/dl (5,6 mmol/l) wraz z podejrzeniemtzw nieprawidłowej tolerancji glukozy.

żródło: glukoza.pl na podstawie zaleceń Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego.

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

Do głównych form leczenia cukrzycy typu 1 należy:

1. Insulinoterapia.

 Zgodnie z wytycznymi Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego, osoby chore na cukrzycę  typu 1 bezwzględnie powinne podczas leczenia  przyjmować insulinę. Do okresu leczenia insulinoterapią dodać należy również czas remisji choroby (dotyczy głównie cukrzycy typu 1 i LADA). Zaleca się stosowanie wielokrotnych podskórnych dawek insuliny przy użyciu pena lub ciągłego podawania insuliny za pomocą osobistej pompy insulinowej:

- do każdego posiłku

- do ewentualnych korekt glikemii 2 godziny po posiłku

- do ewentualnych korekt glikemii podczas choroby

- do ewentualnych korekt glikemii podczas wysiłku fizycznego

- znajomość fizjologicznej ilość insuliny jaką nie powinno się przekraczać

Długotrwałe stosowanie ponad fizjologicznych ilości insuliny może prowadzić do niekorzystnych zmian (powikłań), a także nadmiernego przyrostu masy ciała.

 Szczególną uwagę należy zwrócić na umiejętność korekty dawek insuliny w odpowiedzi na:

- zmiany w posiłkach (np. znajomość indeksu glikemicznego, przeliczania ww i wbt)

- zmiany stylu życia (np. reakcja na zmiany w pracy)

- zmiany w aktywności fizycznej

- na wczesne objawy (indywidualne) hipoglikemii.

 Należy zapamiętać - warunkiem skutecznego leczenia jest prowadzenie samokontroli glikemii z użyciem glukometru i odnotowywanie tego w dzienniczku. Wykorzystać można również programy komputerowe, systemy CGM. Ułatwiają one optymalizację wyrównania cukrzycy szczególnie u pacjentów z częstymi epizodami hipoglikemii, hipoglikemią nocną, hipoglikemią ciężką czy dużymi dobowymi wahaniami glikemii.

3. Dieta.

 Każda osoba chora na cukrzycę powinna zaznajomić się z zdrową dietą opartą na produktach o niskim indeksie glikemicznym. Umiejętne dobieranie produktów podawane w pięciu posiłkach dziennie, obniża znacząco powstawanie powikłań cukrzycowych. Wiedzę na temat odpowiedniej diety każdy diabetyk powinien uzyskać po konsultacji z dietetykiem.

4. Aktywność fizyczna (sportowa).

Cukrzyca typu 1 nie jest przeciwwskazaniem do uprawiania sportu przez diabetyków. Jednak aby sport (aktywność fizyczna) był bezpieczny dla osoby chorej musi znać swój organizm i jego reakcję na wysiłek fizyczny. Rodzaj wykonywanej aktywności sportowej detrminuje do wprowadzania odpowiedniego przygotowania np:

- wysokokaloryczne śniadanie przed startem

- rozpoczynanie wysiłku przy indywidualnie dobranym wysokim poziomie glukozy we krwi

- częstotliwość podawanie węglowodanów prostych w odpowiedzi na zapotrzebowanie

Wysiłek fizyczny należy zaczynać po konsultacji z lekarzem diabetologiem przy współpracy z przeszkolonym fizjoterapeutą lub trenerem personalnym.

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

 Cukrzyca typu 2 to najczęściej występującą na świecie postać cukrzycy. Wyróżnia się dwie przyczyny cukrzycy typu 2:

- zaburzenie  wydzielania i/lub działania insuliny (uwarunkowane genetycznie)

- otyłość i brak ruchu, będąca przyczyną insulinooporności. 

 Występowanie cukrzycy typu 2 na świecie wzrasta. Wzrost ten jest ściśle związany z stylem życia, czyli brakiem aktywności fizycznej i złym odżywianiem.

 Objawy cukrzycy typu 2 rozwijają się stopniowo, bezboleśnie i przez wiele lat. Z tego powodu, rozpoznanie choroby następuje przy okazji innych dolegliwości (choroby nerek, problem ze wzrokiem, ból nóg, trudno gojące rany na stopach, nadwaga). 

Do głównych objawów należy:

- wysoki poziom cukru (hiperglikemia)

- nadmierne pragnienie

- oddawanie dużej ilości moczu

- osłabienie

- infekcje układu moczowo - płciowego

- zapach acetonu w ustach (zakwaszenie organizmu)

- senność

- problemy ze wzrokiem i nerkami

- nadwaga

- trudno gojące rany na stopach (stopa cukrzycowa)

Leczenie: 

 Zwykle lekarz zaleca lek przeciwcukrzycowy w tabletkach i modyfikację diety (ruch i dieta). Gdy poziom cukru przekracza 300 mg/dl (16,7 mmol/l) konieczne jest podawanie insuliny w zastrzykach. Z czasem, po unormowaniu glikemii, można ją odstawić.

 Leczenie cukrzycy typu 2 polega na zmianie stylu życia.Należy zredukować wagę. Można to osiągnąć poprzez spersonalizowane porady dietetyczne. Codziennie żywienie powinno zawierać zdrową żywność, pokarmy bogate w błonnik (warzywa, owoce, pełne ziarna i rośliny strączkowe), produkty o niskiej zawartości tłuszczu i świeżą morską rybę.

 Zwiększenie aktywności fizycznej (dążenie do co najmniej 150 min / tydzień umiarkowanej aktywności).

 Groźne są powikłania cukrzycowe. Choroba ta jestgłówną przyczyną ślepoty, schyłkowej niewydolności nerek, amputacji orazpowikłań sercowo - naczyniowych. Dlatego niezmiernie ważne jest szybkie zdiagnozowanie cukrzycy. Warto więc regularnie wykonywać badania pomiaru poziomu cukru we krwi przy pomocy glukometra.

 Cukrzyca typu 2 wciąż uważana jest za chorobę osób dorosłych. Jednak, złe nawyki żywieniowe, brak kontroli rodzicielskiej, dostęp do śmieciowej żywności sprawił przesunięcie granicy wiekowej rozpoznawania cukrzycy do wieku dziecięcego.

glukoza.pl

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

 Cukrzyca typu MODY - (Maturity Onset Diabetes of the Young) – rzadka odmiana cukrzycy o podłożu autoimmunologicznym (genetycznym). Objawy pojawiają się u osób w wieku 15 - 35 lat. Jest to cukrzyca dziedziczona monogenowo która polega na mutacji pojedynczego genu. Gen znajduje się w chromosomach. Powstaje wówczas nowy układ genetyczny. Istnieje także możliwość dziedziczenia zmutowanego genu od wcześniejszych pokoleń (rodzice, dziadkowie). Odbywa się w komórkach β (beta) trzustki, powodując problemy w wydzielaniu insuliny. Statystycznie, wystepuje równie często u kobiet jak u mężczyzn. Prawdopodobieństwo odziedziczenia i rozwój cukrzycy MODY przez dziecko wynosi 50%. Wystarczy że u jednego z rodziców, bez względu na płeć, występuje ta mutacja.

 Cukrzyca MODY różni się od dwóch podstawowych typów cukrzycy wśród dzieci i młodzierzy. Pełnoobjawowy przebieg kliniczny upodabnia się do cukrzycy typu 2 która, nie ma podłoża genetycznego (jedynie pewne uwarunkowania). Dlatego osoby u których zdiagnozowano cukrzycę MODY bardzo często mogą być leczeni lekami doustnymi. To główna różnica od cukrzycy typu 1 (także podłoże genetyczne) gdzie leczenie musi odbywać się wyłącznie za pomocą insulinoterapii. Można przyjąć że, ma cechy cukrzycy typu 1 i cukrzycy typu 2. Szacuje się na 1 – 5% wszystkich przypadków cukrzycy na świecie.

Główne odmiany cukrzycy u dzieci i młodzieży to:

- cukrzyca typu 1 na tle autoimmunologicznym

- cukrzyca typu 2 na tle niezdrowego stylu życia i ewentualnych uwarunkowań genetycznych

 Cukrzycę typu MODY można podejrzewać gdy: 

- uaktywni się w młodym wieku 15 - 30 rok życia

- występuje w rodzinie dziedziczenie autosomalne dominujące (przekazywanie choroby z pokolenia na pokolenie i występowanie u obu płci z podobną częstotliwością)

- przebiega łagodniej w porównaniu z cukrzycą typu 1

- brak otyłości

- stwierdza się hipoinsulinemię (niski poziom insuliny we krwi)

- nie występuje insulinooporność.

 Ze względu na rodzaj mutacji wyróżnia się obecnie 11 typów choroby (MODY 1 - 11). Odkrywane stopniowo od 1996 r. Najczęściej wystepującym w MODY jest typ 3 który, cechuje się dobrą wrażliwością na leczenie preparatami pochodnymi sulfonylomocznika. Dlatego w terapii początkowo wprowadza się odpowiednią dietę, później pochodne sulfonylomocznika doustnie. Jeśli to nie zadziała, wówczas wprowadza się insulinoterapię.

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

 Cukrzyca ciężarnych(Gestational Diabetes Mellitus, GDM) – stan hiperglikemiczny (przekroczona norma poziomu cukru we krwi). Powodem jest nieprawidłowa glikemia na czczo.Pojawia się nagle u zdrowych dotąd kobiet w ciąży. Dodatkowo obserwacje wykazują że, u 30 - 45% kobiet z cukrzycą ciężarnych, rozwinie się cukrzyca typu 2 (do15 lat).U dzieci kobiet z niewykrytą lub źle prowadzoną cukrzycą (GDM) mogą wystąpić wady rozwojowe (wady serca, nerek, układu nerwowego, przewodu pokarmowego, kończyn) lub tzw powikłania położnicze: wielowodzia, obrzęki, zakażenia dróg moczowych, odmiedniczkowe zapalenia nerek, zatrucia ciążowe).

Cukrzyca unormowana w ciąży nie stanowi zagrożenia zdrowia dziecka i matki. W Polsce istnieje system wsparcia w leczeniu i prowadzeniu cukrzycy ciążowej. Zajmuje się nim NFZ i WOŚP, którzy wypożyczają pompy insulinowe.

 Rozróżnia się dwa stany w/w cukrzycy:

- wykryta w trakcie ciąży (GDM)

- wykryta wcześniej cukrzyca przedciążowa (ang.Pregestational Diabetes Mellitus=PGDM).

 Określenie typu (GDM czy PGDM) dokonuje się po zakończeniu ciąży, gdy nadal utrzymuje się hiperglikemia po odstawieniu leków.

 W praktyce stosuje się kilka testów, wykrywających cukrzycę. Dla matek najważniejszy jest test przeprowadzony w I trymestrze ciąży. Jego wynik ma wpływ na dalszą diagnostykę (cukrzyca, nietolerancja glukozy, chwilowe wahania gospodarki węglowodanowej). Test na czczo wykonuje na pierwszej wizycie ginekolog prowadzący ciążę (wytyczne Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego).

Interpretacja wyników:

• <100 mg/dl – wynik prawidłowy, dalsza diagnostyka w 24.–28. tygodniu ciąży (cukrzyca może się rozwinąć później)

• 100 – 125 mg/dl – wynik wątpliwy, wykonanie natychmiast testu kontrolnego OGTT

• >125 mg/dl – rozpoznanie cukrzycy w ciąży.

Przyczyną GDM prawdopodobnie jest zwiększone wydzielanie antagonistów insuliny (np. estrogen), które powodują insulinooporność i nadmierne obciążenie komórek β trzustki. Należy brać pod uwagę także niezdiagnozowaną wcześniej inna formę cukrzycy (głównie typ 2).

 Przenikająca w dużej ilości przez łożysko glukoza osiąga wysokie stężenia w krwi płodu. W efekcie wyspy Langerhansa trzustki płodu produkcją większą ilość insuliny (hiperinsulinizm) co doprowadza do zwiększenia rozmiarów płodu (makrosomia). Waga noworodka często przekracza 4 kg co jest czynnikiem ryzyka powikłań położniczych.

 Dodatkowe czynniki ryzyka to:

• wiele ciąż

• wiek > 35 lat

• waga dziecka z poprzedniej ciąży (> 4 kg) po urodzeniu

• dziecko z wadą z wcześniejszej ciąży

• zgon w poprzedniej ciąży

• występowanie nadmiernego owłosienia

• nadciśnienie tętnicze

• nadwaga (BMI > 27 kg/m²)

• cukrzyca typu 2 w rodzinie

• przebyta wcześniej cukrzyca ciężarnych

 Podstawowym celem leczenia GDM (jak wkażdym typie cukrzycy) jest uzyskanie prawidłowych poziomów glukozy we krwi oraz prawidłowego wynikubadania HbA1c. W stanowisku Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego określającym cele leczenia, idąc w ślad za innymi towarzystwami diabetologicznymi (ADA, National Institute for Health and Care Excellence — NICE), złagodzono cele glikemiczne dla kobiet z cukrzycą planujących ciążę, które obecnie wynoszą: HbA1c < 6,5% (48 mmol/mol), podtrzymując zalecenie HbA1c < 6,0 % (42 mmol/mol) w II i III trymestrze ciąży, jeżeli nie wiąże się z większą częstością hipoglikemii.

 W pierwszym etapie wprowadza się dietę odpowiednio dobraną do BMI matki. Przy braku osiągnięcia pozytywnych wyników poziomu glukozy w ciągu 5–7 dni, rozpoczyna się leczenie za pomocą intensywnej insulinoterapii. Kontrola glikemii przez ciężarną powinna być prowadzona przynajmniej 4 razy dziennie. Najlepsze efekty terapii daje leczenie indywidualną pompą insulinową, które w Polsce są wypożyczane na czas ciąży dla wszystkich potrzebujących przez NFZ i WOŚP.

 W mniejszym stopniu stosuje się wstrzykiwane krótko działające analogi insuliny szybko działające za pomocą penów. Całkowity zakaz ma stosowanie doustnych leków hipoglikemizujących i długo działających bezszczytowych analogów insulin.

 Insulinoterapię zaprzestaje się po porodzie lub między 4 a 6 tygodniu połogu.

TEST DOUSTNEGO OBCIĄŻENIA GLUKOZĄ (OGTT)

Poniższe wartości nie odnoszą się do badania u kobiet w ciąży. Druga próbką jest pobierana po 2 godzinach od spożycia płynu z 75 g glukozy. 

BADANIE PRZESIEWOWE U KOBIET W CIĄŻY: TEST OBCIĄŻENIA GLUKOZĄ

Druga próbka pobierana jest po 1 godzinie od przyjęcia płynu z 50 g glukozy

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

 Dieta koreańska. Popularność wśród nastolatków kpop-em (np zespół BTS), stylem życia i kuchnią z Korei Pd z roku na rok jest coraz większa. Nie jeden(a) marzy o wyjeździe i poznania tego egzotycznego kraju. Warto zatem poznać system kontrolowania diety istniejący w Korei Pd już od 1988 r, skorygowany w 2009 r i opublikowany w 2010 w poradniku Diabetes Food Exchange Guide. Stworzony dla diabetyków, ale przyda się każdemu.

 Food Exchange System podzielono na 6 grup żywnościowych (zboża, ryby, warzywa, tłuszcz i tłuszcze, nabiał, owoce). Następnie stworzono standardową jednostkę miary tzw „1 jednostka przeliczeniowa”, która odpowiada określonym składem i wartością odżywczą dla danej grupy. 

Przykład:

Wartości dla „1 jednostki przeliczeniowej” dla grupy zboża to:

- 100 kcal, 23 g węglowodanów, 2 g białka, 0 tłuszczu.

Patrz tabela:

 Kolejnym krokiem było określenie ile gramów konkretnego produktu spełnia wymogi tego składu.

Np.

 - 70 g ryżu spełnia wymogi 1 jednostki przeliczeniowej czyli ma100 kcal, 23 g ww i 2 g białka,

albo

 - 50 g (3 kawałki) ciasteczek ryżowych ma 100 kcal, 23 g ww, 2 g białka.

Tutaj tabele innych produktów.

 Następnie określono ile jednostek przeliczeniowych każdej z grup potrzebujemy w manu dnia w stosunku do dziennego indywidualnego zapotrzebowania kalorycznego.

Przykład:

Dla dziennego zapotrzebowania na 1700 kcal potrzebujemy:

8 jednostek przeliczeniowych zbóż

5 jednostek przeliczeniowych mięsa

7 jednostek przeliczeniowych warzyw

4 jednostek przeliczeniowych tłuszczy i oliw

1 jednostek przeliczeniowych mleka

2 jednostek przeliczeniowych owoców

 Trzymając się przykładu ryżu, to w ciągu dnia możemy go zjeść 560g (8 x 70g) w 3 lub 5 posiłkach. Tym sposobem planujemy inne składniki.

 Teraz to od nas zależy jakie produkty z danych grup znajdą się w naszym jadłospisie rozbitym na śniadanie, obiad i kolację. Obowiązuje to także osoby spożywające 5 posiłków w ciągu dnia.

opracowane na podstawie http://www.diabetes.or.kr

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

100kcal, carbohydrate 23g, protein 2g

Warzywa:

20 kcal, ww 3g, białko 2g

Tłuszcze i oleje:

45kcal, fat 5g

Mleko:

Pełne mleko : 125kcal, ww 10g, białko 6g, tłuszcz 7g
Odtłuszczone mleko : 80kcal, ww 10g, białko 6g, tłuszcz 2g

Białko tak jak mięso o średniej zawartości tłuszczu

75 kcal, białko 8g,tłuszcz 5g

Owoce:

50 kcal, ww 12g

Mięso i ryby:

50 kcal, biało 8g, tłuszcz 2g - niska zawartość tłuszczu

75 kcal, białko 8g, tłuszcz 5g - średnia zawartość tłuszczu

100 kcal, białko 8g, tłuszcz 8g - wysoko zawartość tłuszczu

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

 Dobowa zbiórka moczu (DZM) – badanie w którym, określamy ilość wydalanych z moczem związków chemicznych. Główne związki chemiczne (ich ilość) to sód, potas, kwas moczowy, kreatynina, magnez, wapń, fosfor, mocznik oraz hormony. Umożliwia ocenę bilansu płynów ustrojowych. Na tej podstawie sprawdza się stan układu moczowego oraz pracę całego ciała. Stosuje się głównie w wykryciuchorób nerek. Inne wskazania to:cukrzyca,kwasica, osteoporoza, brak witaminy D, choroby tarczycy. Dobowa zbiórka moczu polega na zbieraniu całej ilości oddanego moczu, począwszy od rana przez kolejne 24 godziny. Nie należy tego okresu przedłużać. Pierwszą porcję zaraz po przebudzeniu nie zalicza się do badania i nie powinno się zbierać ale zapisać godzinę oddania. Końcowa zbiórka moczu, odbywa się następnego ranka. Dodajemy wówczas pierwszą porcję moczu zaraz po śnie.

 Mocz przechowujemy w dużym zamkniętym naczyniu. Dzień przed i w trakcie zbiórki należy unikać, wysiłku fizycznego, stresu, gorących kąpieli. Dodatkowo zabrania się spożywać m. in: banany, kakao, kawę, herbatę, wanilię, alkohol i cytrusy. W tych sytuacjach może dojść do białkomoczu lub zwiększenia stężenia kwasu moczowego co będzie mieć wpływ na jakość badania. Przed analizą chemiczną zebrany mocz należy dobrze wymieszać oraz pobrać ok 100 ml do pojemniczka na mocz. Pojemnik na mocz powinien być sterylny.

  Podczas zbiórki mocz należy trzymać w temperaturze 2 – 4 stopnie C. Następnie zanosi się do laboratorium z załączoną informacją o całkowitej ilości zebranego moczu.

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

 Drużyna MOJACUKRZYCA.PL to prozdrowotna, akcja promująca aktywność fizyczną wśród społeczeństwa.Zapraszamy i namawiamy do każdej aktywności fizycznej! Nawet tej najmniejszej! Dla zdrowia, dla lepszych wyników w leczeniu, dla dobrego samopoczucia i eksplozji endorfin, hormonów szczęścia! Do akcji może przystąpić każda osoba, która jest aktywna fizycznie, bez względu na rodzaj podejmowanej aktywności. Robisz cokolwiek i jesteś aktywny fizycznie? – Dołącz do Drużyny MOJACUKRZYCA.PL. To bardzo proste!

1. Napisz kilka zdań o sobie i wyślij pod adres Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. albo na Facebooku z hasłem DRUŻYNA MOJACUKRZYCA.PL – DOŁĄCZAM

2. Dołącz zdjęcie wykonane podczas aktywności fizycznej.

I to wszystko! Czekamy na zgłoszenia!

 Dyslipidemia - to nieprawidłowy poziom lipidów we krwi poniżej lub powyżej ich normy. Dotyczy to: trójglicerydów, cholesterolu i/lub fosfolipidów tłuszczu. W krajach rozwiniętych do czynienia mamy głównie z przekroczoną ilością lipidów we krwi co oznacza hiperlipidemię.

Przyczyny:

- ciężkostrawna, zła dieta

- palenie papierosów

- brak aktywności fizycznej.

W dłuższym okresie czasu, w/w przyczyny doprowadzają do wzmożonego wydzielania insuliny. Przedłużający się ten stan podwyższonego poziomu insuliny może prowadzić do dyslipidemii. Podobnie jak zwiększone poziomy transferazy O-GlcNAc (OGT) mogą także powodować dyslipidemię.

Leczenie dyslipidemii u chorych na cukrzycę:

1. zmiana stylu życia: zwiększenie aktywności fizycznej; zmniejszenie masy ciała u osób z nadwagą lub otyłością; zaprzestanie palenia tytoniu; dieta z ograniczeniem spożycia tłuszczów nasyconych < 10% całkowitej ilości zapotrzebowania energetycznego.

2. w hipertriglicerydemii bardzo istotne znaczenie mają zmniejszenie nadwagi, redukcja spożycia alkoholu, obniżenie spożycia mono- i dwusacharydów (redukcja spożycia fruktozy), ograniczenie spożycia tłuszczów nasyconych, włączenie do diety tłuszczów jednonienasyconych, redukcja spożycia węglowodanów

3. dobra i częsta kontrola glikemii

4. leczenie farmokologiczne (u osób ze współistniejącymi chorobami sercowo - naczyniowymi, przewlekłą chorobą nerek)

Na podstawie: Zalecenia kliniczne dotyczące postępowania u chorych na cukrzycę, 2016 

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

 Celem tego artykułu jest informacja dla diabetyków leczących się przy pomocy pompy insulinowej, jak bezpiecznie korzystać z fizykoterapii. Pacjenci z pompami insulinowymi stanowią coraz większą grupę osób, korzystających również z zabiegów w gabinetach fizjoterapeutycznych. Powodem jest refundacja oraz moda na aktywność sportową wśród młodych diabetyków. W związku z tym, oraz z uwagi na rozwój sprzętu medycznego, pojawiają się wątpliwości związane z w/w zabiegami (nie mylić z fizjoterapią).

 W grę wchodzą dwa aspekty, pierwszy to ewentualne uszkodzenie pompy insulinowej, oraz drugi dotyczący bezpieczeństwa pacjenta.

Główne zabiegi fizykoterapeutyczne z którymi można się spotkać to:

- diadynamik – leczenie za pomocą prądów

- magnetotronik – leczenie za pomocą pola magnetycznego

- laser – leczenie podczerwienią

 Dane jednego z producentów pomp insulinowych, (Manual - podręcznik użytkownika, urządzenia medyczne - badania naukowe), dają do myślenia, iż najlepszym rozwiązaniem jest odłączenie pompy na czas zabiegów (czas ten jednostkowo nie przekracza zwykle 15 min na zabieg).

 W gabinetach fizykoterapeutycznych często znajduje się kilka urządzeń, które podczas swej pracy emitują pole elektromagnetyczne i elektrostatyczne. Może mieć to wpływ na wykasowanie ustawień lub całkowitego zniszczenia urządzenia.

 Osobnym zagadnieniem, to korzystanie z zabiegów (głównie diadynamik - leczenie prądem), pod warunkiem iż części, które pozostają pod skórą (wkłucie), nie są wykonane z materiałów metalowych (igła, inne elementy). Prąd przechodzący przez metal może doprowadzić do poparzenia. Tu bezpieczniej będzie, korzystać z terapii polem magnetycznym lub z lasera.

Tutaj więcej informacji z dziedziny rehabilitacji

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

  FreeStyle Libre to innowacyjny system do pomiaru glukozy, który umożliwia bezbolesny odczyt poziomu cukru w 1 sekundę, tak często jak chcesz, dyskretnie i bez konieczności nakłuwania palców. Z FreeStyle Libre mogą korzystać dorośli i dzieci od 4 roku życia. System składa się z dwóch elementów – czytnika i sensora. Sensor aplikuje się na tylnej stronie ramienia, a czytnik służy do odczytu pomiarów glikemii. Wystarczy zbliżyć go do sensora, nawet przez ubranie i... gotowe.

Sensor

• działa 14 dni– automatycznie mierzy i zapisuje odczyty stężenia glukozy w dzień i w nocy

• wodoodporny– może być noszony podczas kąpieli w wannie i pod prysznicem, podczas pływania i ćwiczeń

• dyskretny– można go wygodnie nosić pod ubraniem, wielkością przypomina monetę pięciozłotową

• nie wymaga kalibracjipoprzez nakłucie opuszki palca

Czytnik

• po zeskanowaniu sensorapokazuje aktualny odczyt stężenia glukozy, wyniki z ośmiu godzin i strzałkę trendu wskazującą kierunek zmian stężenia glukozy

• kompaktowy, lekki, poręczny

• kolorowy ekran dotykowy z podświetleniem– pozwala odczytywać wyniki w ciemności

• skanuje nawet przez ubranie

• zapisuje dane o glikemii z ostatnich 90 dni

źródło: www.freestylelibre.pl

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

 Odczyt następuje dzięki wtopionym elektrodom lub odczynnikom chemicznym w paski testowe. Prawidłowe stężenie cukru we krwi (określane na czczo) powinno wynosić ok 70 mg/dl, a w ciągu dnia max do 126 mg/dl (miligramów na decylitr) lub 3,9 - 6,6 mmol/l (milimoli na litr) do 2 godz od posiłku.

 Procedura pomiaru jest maksymalnie uproszczona i powinna być bez problemów wykonywana przez pacjentów lub rodziny chorych na cukrzycę. Umożliwia to domowe monitorowanie leczenia cukrzycy. Do prawidłowego kontrolowania cukrzycy należy robić pomiary 7 - 10 razy na dobę. Coraz częściej słychać o nowinkach technicznych, które mierzą cukier bez zbędnego i czasami bolesnego nakłucia. Jednak są to eksperymenty, które i tak należy kontrolować lub korygować za pomocą klasycznych glukometrów.

 Ceny glukometrów ostatnio dość spadły, a to za przyczyną że, wielu producentów zdecydowało się na darmowe wydawanie urządzeń poprzez apteki. 

W Polsce większość pasków jest refundowanych. Ceny zależą od typu cukrzycy oraz ceny wyjściowej producenta.

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

 Gluten – związek powstający w procesie łączenia białek roślinnych gliadyny i gluteniny w pszenicy, życiu i jęczmieniu. Głównie znajduje się w pieczywie, kaszach (niektórych) oraz makaronach, ale z powodu rozwoju technologii żywności występuje pośrednio w wielu innych produktach spożywczych. Pomimo neutralnego wpływu glutenu na większość osób, nietolerancja na ten składnik rośnie z każdym rokiem (odpowiada za to gliadyna).Przyczynia się to do większego zainteresowania problemem, co przedkłada się na kolejne badania naukowe.

 Europejskie Stowarzyszenie Badań nad Cukrzycą (EASD) przedstawiło na zjeździe w Barcelonie nowe wyniki badań przeprowadzonych przez norwegów (Norweski Instytut Zdrowia Publicznego - Oslo). Pokazują one zależność spożycia glutenu w stosunku do ryzyka zachorowania dzieci na cukrzycę typu 1. Do badania wybrano prawie 90 tyś dzieci urodzonych w okresie 1999 – 2009. Zebrano informacje na temat ich diety w wieku 18 miesięcy, oraz sposób odżywiania się ich matek w czasie ciąży. Następnie w 2018 sprawdzono ile z tych dzieci zachorowało na cukrzycę typu 1. W trakcie uśrednionego czasu obserwacji (12,3 roku) u 346 dzieci (0,4 proc.) rozwinęła się cukrzyca typu 1. Niby niewiele, ale ważniejsze jest o ile więcej te dzieci spożywały glutenu w stosunku do zdrowych.

 Na podstawie danych (ilość przyjmowania glutenu wśród dzieci u których nie rozwinęła się cukrzyca typu 1 w stosunku do dzieci gdzie rozwinęła się cukrzyca typu 1) wykazano że każde dodatkowe 10 g glutenu (w postaci płatków śniadaniowych i chleba) w ciągu doby podnosi ryzyko rozwoju cukrzycy typu 1 o 46 %. Co ciekawe, nie stwierdzono związku z zachorowalnością na cukrzycę typu 1, spożywania glutenu przez matki w czasie ciąży.

 Naukowcy sugerują, że przyczyną takich powiązań może być wpływ glutenu na delikatną mikroflorę jelitową. Wywołuje to stan zapalny zwiększając wchłanianie antygenów, które mogą wytworzyć reakcję autoagresji i przyczynić się do powstania cukrzycy typu 1.

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

Nazewnictwo stanów hiperglikemicznych (hiperglikemii) według Światowej Organizacji Zdrowia(WHO,World Health Organization)

- nieprawidłowa glikemia na czczo (IFG,impaired fasting glucose): 100 –  125 mg/dl (5,6 – 6,9 mmol/l)

- nieprawidłowa tolerancja glukozy (IGT,impaired glucose tolerance): w 120 minucie OGTT glikemia 140 – 199 mg/dl (7,8 – 11 mmol/l)

- stan przedcukrzycowy — IFG i/lub IGT

- cukrzyca - jedno z następujących kryteriów:

a) objawy hiperglikemii i glikemia przygodna ≥ 200 mg/dl (≥ 11,1 mmol/l)

b) 2 - krotnie glikemia na czczo ≥ 126 mg/dl (≥ 7,0 mmol/l)

c) glikemia w 120 minucie OGTT ≥ 200 mg/dl (≥ 11,1 mmol/l)

źródło : www.dk.viamedica.pl   Zalecenia kliniczne dotyczące postępowania u chorych na cukrzycę

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"