Według Amerykańskiego Towarzystwa osoby chore na cukrzycę w tym osoby chorujące na cukrzycę typu I, które prawidłowo kontrolują poziom cukru we krwi (glikemię) oraz nie mają powikłań cukrzycy, mogą uprawiać wszystkie formy aktywności sportowej.
W latach 1995 - 2005 około 50 alpinistów z cukrzycą I typu brało udział w wyprawach powyżej 5500m n.p.m.
Aklimatyzacja
Osoby chore na cukrzycę typu I nie mają większych problemów z aklimatyzacją. Należy pamiętać aby proces przebiegał powoli i stopniowo, by zapobiec chorobom wysokogórskim. W piśmiennictwie nie ma dowodów na częstszą zachorowalność cukrzyków na choroby wysokościowe. Opracowania medyczne lekarzy zajmujących się wspinaczką wysokogórską stwierdzają że, pierwsze symptomy zaburzeń ujawnić się mogą już powyżej 1500 metrów npm. Jest to ważna informacja, ponieważ objawy choroby wysokogórskiej prócz swoich negatywnych skutków, powodują dodatkowo całkowity brak kontroli nad cukrzycą. Spowodować to może brak jakiejkolwiek reakcji na hipoglikemię lub hiperglikemię. Diabetycy bez neuropatii i zaburzeń naczyniowych nie są bardziej narażeni na odmrożenia czy wychłodzenie (hipotermię). Należy pamiętać, że wysokogórski Obrzęk Płuc i Mózgu - HAPE I HACE mogą skomplikować kontrolę glikemii.
Podstawowa zasada to: wspinaj się wysoko a śpij niżej.
Co na początek przygody z Górami Wysokimi?
1. Sprawdź jak sobie radzisz z kontrolą poziomu glukozy podczas wyczerpujących treningów w różnych warunkach. Na początek wprowadź ok 40 km wędrówek po niskich górach.
2. Często kontroluj poziom glikemii i mleczanów (kwas mlekowy duży wysiłek, mało tlenu) w różnych warunkach i elastycznie dostosowuj insulinoterapię.
3. Miej świadomość zaburzeń funkcji poznawczych i umiejętności oceny swojego stanu na wysokości. Odczuwanie hipoglikemii na większych wysokościach jest gorsze (te same hormony odpowiadają za odczucie hipoglikemii i wysiłek)
4. Przygotuj dodatkowy zapas (insuliny, glukagonu, ratunkowego jedzenia, szybko-wchłanialnych węglowodanów i glukometrów). Noś insulinę w wewnętrznej kieszeni, chroniąc przed mrozem, potem, wilgocią, gorącem i światłem słonecznym (wysokość i ciśnienie ma wpływ)
5. Wizyta u okulisty celem oceny dna oka. Retinopatia cukrzycowa jest względnym przeciwwskazaniem do pobytu na wysokości. Pobyt na wysokości powyżej 5500m n.p.m. zwiększa niebezpieczeństwo krwawień do siatkówki, co może sprzyjać progresji retinopatii cukrzycowej. Istnieje niebezpieczeństwo utraty wzroku, gdy do retinopatii dołożą się efekty niedotlenienia. Dodatkowym zjawiskiem mogącym występować na wysokości u cukrzyków są zaburzenia w odróżnianiu kontrastów. Powoduje to zlewanie się obrazu. Zjawisko to nasila się przy retinopatii.
Kontrola glikemii w górach wysokich
Na podstawie relacji wspinających się diabetyków oraz badań poziomu HbA1c stwierdzono, iż pobyt na wysokości sprzyja gorszej kontroli poziomu cukru we krwi. Większość, bo 75% epizodów hipoglikemii występowało przez pierwsze dwa dni na wysokości. Powodem zaburzeń i błędów w kontroli glikemii na wysokości może być:
1. wysokość może zwiększać zapotrzebowanie organizmu na glukozę, z powodu wysokich wartości hormonów takich jak kortyzol i hormon wzrostu.
2. wysiłek fizyczny na wysokości jest nieprzewidywalny i zależny np. od pogody (załamanie pogody) czy niezaplanowanych trudności wspinaczkowych. Może dochodzić do nieprawidłowej oceny dotyczącej wielkości wysiłku fizycznego (maksymalny poziom wysiłku tlenowego spada o 1% na każde 100 metrów powyżej 1500m npm).
3. brak przyjmowania odpowiedniej ilości węglowodanów z powodu nieregularnych posiłków. Zauważono częstszą poposiłkową hipoglikemię – prawdopodobnie z powodu dłuższego wchłaniania się węglowodanów na wysokości. Zaleca się redukcję dawki insuliny, opóźnienie podania lub podawanie podczas posiłku.
4. zimno (wychłodzenie) wpływa na zwiększenie wydatku energetycznego w celu utrzymania odpowiedniej temperatury ciała. Jakkolwiek ma to znikomy wpływ na kontrolę glikemii. By ustrzec się przed podawaniem insuliny do oziębionej skóry, co powoduje gorsze wchłanianie, proponuje się bezpieczne podawanie przez ubranie.
5. objawy żołądkowo - jelitowe Ostrej Choroby Górskiej (AMS) sprzyjają hipoglikemii co wymaga regulacji dawki insuliny.
Kwasica ketonowa może zostać spowodowana:
1. niepoprawnym zmniejszeniem dawki lub zaprzestaniem przyjmowania insuliny
2. zmniejszoną ilością przyjmowanych pokarmów; zaburzeniami wchłaniania
3. infekcją lub ciężką chorobą wysokogórską, ciężką Ostrą Chorobą Górską (AMS) z nudnościami i wymiotami
4. odwodnieniem z powodu nie przyjmowania płynów
5. brakiem wiarygodnych odczytów z glukometru, uszkodzeniem insuliny przez w/w czynniki
6. kontynuacją wysiłku fizycznego mimo ketonurii (aceton w moczu doprowadza do kwasicy ketonowej) która jest bezwzględnym przeciwwskazaniem do wysiłku fizycznego
Konkludując, diabetycy z prawidłową kontrolą glikemii i bez zaburzeń naczyniowych mogą poddawać się dużym wysiłkom, ale powinni być bardziej wyczuleni na zmiany w poziomie glikemii i mleczanów podczas wspinaczki.
Uwaga! Informacje poniżej należy traktować jako punkt wyjścia w przygotowaniach do wspinania wysokogórskiego. Każda osoba musi podejść do problemu indywidualnie najlepiej przy pomocy diabetologa.
data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"
