Insulinooporność to nie tylko problem diabetyków. Występują sytuacje w których powstanie insulinooporności nie ma nic wspólnego z cukrzycą. Badania wykazały że, układ immunologiczny wraz z układem neurohormonalnym znacząco wpływa na występowanie insulinooporności w ciężkich chorobach, po zabiegach i powikłaniach chirurgicznych oraz w stresie. Najczęstsze sytuacje powodujące wzrost insulinooporności to zakażenie, uraz oraz silny stres np emocjonalny.

 Przyczyny insulinooporności. W odpowiedzi organizmu na stres związany z chorobą lub urazem wzrasta poziom glukozy w krwi. Stwierdzono że, poziom insulinooporności jest wprost proporcjonalny do rozległości urazu. Proces jest na tyle poważny ponieważ nie niweluje go zwiększone stężenie tzw insuliny endogennej. U osób z cukrzycą typ 1 jest jeszcze gorzej bo nie występuje u nich insulina endogenna.

Powstają zmiany hormonalne odpowiedzialne w organizmie za wydzielanie większej ilość glukagonu, glikokortykosteroidów i katecholamin. Przy dłuższym utrzymywaniu się stresu wydziela się także hormon wzrostu i kortyzol.

Objawy insulinooporności. Efektem tych procesów jest podwyższony poziom cukru we krwi (hiperglikemia). Dodatkowo cytokiny prozapalne blokują receptory insulinowe w trzustce z powodu zmian stężenia interleukiny-6. Powstaje sytuacja, gdzie coraz więcej jest czynników powodujących wzrost poziomu glukozy we krwi przy blokowaniu reakcji hipoglikemizujących. Wymienione hormony powodują uwalnianie z tkanki tłuszczowej tzw wolne kwasy tłuszczowe, których wzrost doprowadza do kwasicy ketonowej.

 Straty mikroelementów (fosforany, potas, magnez, siarczany) dopełniają dzieła i doprowadzają do osłabienia układu odpornościowego, zaniku mięśniowego i powikłań septycznych. Powstaje błędne koło które doprowadza pacjenta do niedożywienia i zakwaszenia (kwasica ketonowa).

Co to jest insulinnoporność przeczytasz tutaj...

 

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"