Oczywiście jak każdy wskaźnik, ten również nie jest doskonały. Jego wadą jest brak uwzględnienia składu masy ciała. Osoby z tzw mięśniową budową ciała mogą - zgodnie ze wzorem - zaliczone do osób z nadwagą. Należy więc, w pierwszej kolejności poznać jaką budowę ciała posiadamy.

Prawidłowe BMI - między 18,5 a 25 kg/m²

Niedowaga - poniżej 18,5 kg/m².

Wartości niższe lub równe 15 kg/m²są uznawane za niebezpieczne niski i mogą stanowić zagrożenie życia.

W otyłości wyróżniamy III stopnie:

Otyłość I stopnia: BMI ≥30 kg/m²

Otyłość II stopnia: BMI ≥35 kg/m²

Otyłość III stopnia:BMI ≥40 kg/m²

 Ten ostatni rodzaj otyłości określany jest terminem otyłości olbrzymiej, jest stanem zagrażającym życiu. Należy się natychmiast skonsultować z lekarzem !!!

 Uwaga! Szybka redukcja masy ciała nie jest zalecana przez żadnego dietetyka, w szczególności osobom starszym. Najbezpieczniejsza utrata masy ciała powinna wynosić około 0,5-1 kg/tydzień. Wpływa o korzystnie na układ naczyniowy, nie powoduje zmian w psychice oraz pozwala rozciągniętej skórze stopniowo dostosować się do nowej objętości.

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

 Sulforafan to substancja zawarta w brokułach która może być użyteczna w leczeniu cukrzycy typu 2. Informacja podali badacze z Uniwersytetu Lund w Malmö (Szwecja). Uczeni sprawdzili, jakie efekty daje stosowanie tego związku u pacjentów z cukrzycą. Szwedzcy naukowcy wzięli pod uwagę profil genetyczny tkanek dotkniętych chorobą i potencjalne leki przeciwcukrzycowe. W szczególności przeanalizowano 50 genów związanych z cukrzycą i 3852 różnych związków. Wśród tych ostatnich najbardziej obiecujące wyniki dał sulforafan, substancja naturalnie zawarta w brokułach i innych warzywach z rodziny krzyżowych.

Udostępnij
W ramach badań sulforafan był podawany myszom karmionym dietą o wysokiej zawartości tłuszczu lub o wysokiej zawartości fruktozy (takie odżywianie się sprzyja cukrzycy). Substancja poprawiła tolerancję glukozy u gryzoni i zmniejszyła wytwarzanie glukozy w komórkach wątroby.
Przeprowadzono również testy z udziałem ludzi. 97 diabetykom przez 12 tygodni podawano ekstrakt z brokułów. Po tym okresie zaobserwowano u wszystkich pacjentów zmniejszenie poziomu glukozy w osoczu na czczo w porównaniu z grupą kontrolną.
Uczeni zaznaczają, że podawano duże dawki sulforafanu i aby uzyskać dobre efekty w zmniejszaniu poziomu glukozy, trzeba by było jeść po kilka kilogramów brokułów. Niemniej, wspomniany związek można podawać pacjentom osobno, a jedzenie tych warzyw może wspomóc walkę z chorobą.
Ponieważ sulforafan wykazuje tak silne działanie, zdaniem naukowców może być alternatywą dla dotychczasowych sposobów leczenia choroby. Na całym świecie na cukrzycę choruje ponad 400 milionów ludzi ludzi. Najpowszechniej stosowanym lekiem jest metformina, jednak część diabetyków nie może jej zażywać ze względu na wysokie ryzyko problemów z nerkami.

Badania opublikowano w magazynie Science Translational Medicine.

na podstawie cukrzyca-vademecum.pl

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

 Diabulimia to zaburzenie metaboliczne o podłożu psychologicznym. Pacjenci (głównie młodzi) z cukrzycą typu 1 w sposób świadomy,ograniczają ilość insuliny do organizmu w celu utraty masy ciała. Jest to pomysł na niezdrowe odchudzanie.

 Jak to działa? Zmniejszone dawki insuliny doprowadzają do wzrostu stężenia glukozy we krwi (hiperglikemia). W przypadku cukrzycy typu 1 nadmiar glukozy nie jest transportowany do komórek z powodu braku insuliny endogennej (własnej) i egzogennej. Komórki organizmu z powodu braku energii wchodzą w stan stałego „głodu”, pomimo że osoba chora spożywa posiłki. Następuje spadek wagi ciała z jednoczesnym zakwaszeniem organizmu. Tworzy się kwasica ketonowa. Niestety, nie podając sobie insuliny, kwasica ketonowa, doprowadza do znacznej utraty masy ciała oraz wymiotów. Nieleczona kwasica ketonowa może doprowadzić do śpiączki, a nawet śmierci. Po przekroczeniu tzw progu nerkowego (ok 160 mg/dl) glukoza wydalana jest z moczem co powoduje utratę kalorii (ok 4 kcal na 1 g glukozy). Stan ten to glikozuria. Wielu, szczególnie młodych diabetyków wykorzystuje tę zasadę jako metodę na szybkie odchudzanie. Każda osoba która zachorowała na cukrzycę typu 1 przeszła szybką utratę masy ciała tuż przed diagnozą choroby. W ciągu kilku tygodni spadek masy ciała może dojść do 25 %. Jest to jeden z objawów choroby.

 Osoby z nieleczoną diabulimią nie zdają sobie sprawy z ryzyka jakie niesie za sobą brak podawania odpowiedniej dawki insuliny bazowej i po posiłkowej. Zgodnie z zasadą „cel – uświęca środki” czyli odchudzanie za wszelką cenę. Nie myślą że, oprócz kwasicy ketonowej, brak insuliny uwalnia zwiększoną ilość wolnych kwasów tłuszczowych do osocza krwi (ketoza). Białka ulegają zwiększonemu katabolizmowi. Wszystko to doprowadza nie tylko do utraty masy ciała, ale także do pogłębiania się bardzo złego stanu psychiczno – emocjonalnego. Diabulimia to samonapędzające się błędne koło.         

 Badania i statystyki wykazują większą częstotliwość występowania diabulimii u dziewcząt a cukrzycą typu 1. Zgodnie z wytycznymi, leczeniem diabulimii powinien zająć się zespół specjalistów złożony z: diabetologa, endokrynologa, dietetyka, psychologa, psychiatry. Ważnym elementem jest współpraca z fizjoterapeutą i pielęgniarką. Diabulimia to poważna i złożona choroba. Diabetycy muszą być uświadomieni następstw i powikłań, do których doprowadza zaniechanie insulinoterapii.

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

 Dieta koreańska. Popularność wśród nastolatków kpop-em (np zespół BTS), stylem życia i kuchnią z Korei Pd z roku na rok jest coraz większa. Nie jeden(a) marzy o wyjeździe i poznania tego egzotycznego kraju. Warto zatem poznać system kontrolowania diety istniejący w Korei Pd już od 1988 r, skorygowany w 2009 r i opublikowany w 2010 w poradniku Diabetes Food Exchange Guide. Stworzony dla diabetyków, ale przyda się każdemu.

 Food Exchange System podzielono na 6 grup żywnościowych (zboża, ryby, warzywa, tłuszcz i tłuszcze, nabiał, owoce). Następnie stworzono standardową jednostkę miary tzw „1 jednostka przeliczeniowa”, która odpowiada określonym składem i wartością odżywczą dla danej grupy. 

Przykład:

Wartości dla „1 jednostki przeliczeniowej” dla grupy zboża to:

- 100 kcal, 23 g węglowodanów, 2 g białka, 0 tłuszczu.

Patrz tabela:

 Kolejnym krokiem było określenie ile gramów konkretnego produktu spełnia wymogi tego składu.

Np.

 - 70 g ryżu spełnia wymogi 1 jednostki przeliczeniowej czyli ma100 kcal, 23 g ww i 2 g białka,

albo

 - 50 g (3 kawałki) ciasteczek ryżowych ma 100 kcal, 23 g ww, 2 g białka.

Tutaj tabele innych produktów.

 Następnie określono ile jednostek przeliczeniowych każdej z grup potrzebujemy w manu dnia w stosunku do dziennego indywidualnego zapotrzebowania kalorycznego.

Przykład:

Dla dziennego zapotrzebowania na 1700 kcal potrzebujemy:

8 jednostek przeliczeniowych zbóż

5 jednostek przeliczeniowych mięsa

7 jednostek przeliczeniowych warzyw

4 jednostek przeliczeniowych tłuszczy i oliw

1 jednostek przeliczeniowych mleka

2 jednostek przeliczeniowych owoców

 Trzymając się przykładu ryżu, to w ciągu dnia możemy go zjeść 560g (8 x 70g) w 3 lub 5 posiłkach. Tym sposobem planujemy inne składniki.

 Teraz to od nas zależy jakie produkty z danych grup znajdą się w naszym jadłospisie rozbitym na śniadanie, obiad i kolację. Obowiązuje to także osoby spożywające 5 posiłków w ciągu dnia.

opracowane na podstawie http://www.diabetes.or.kr

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

100kcal, carbohydrate 23g, protein 2g

Warzywa:

20 kcal, ww 3g, białko 2g

Tłuszcze i oleje:

45kcal, fat 5g

Mleko:

Pełne mleko : 125kcal, ww 10g, białko 6g, tłuszcz 7g
Odtłuszczone mleko : 80kcal, ww 10g, białko 6g, tłuszcz 2g

Białko tak jak mięso o średniej zawartości tłuszczu

75 kcal, białko 8g,tłuszcz 5g

Owoce:

50 kcal, ww 12g

Mięso i ryby:

50 kcal, biało 8g, tłuszcz 2g - niska zawartość tłuszczu

75 kcal, białko 8g, tłuszcz 5g - średnia zawartość tłuszczu

100 kcal, białko 8g, tłuszcz 8g - wysoko zawartość tłuszczu

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

 Dyslipidemia - to nieprawidłowy poziom lipidów we krwi poniżej lub powyżej ich normy. Dotyczy to: trójglicerydów, cholesterolu i/lub fosfolipidów tłuszczu. W krajach rozwiniętych do czynienia mamy głównie z przekroczoną ilością lipidów we krwi co oznacza hiperlipidemię.

Przyczyny:

- ciężkostrawna, zła dieta

- palenie papierosów

- brak aktywności fizycznej.

W dłuższym okresie czasu, w/w przyczyny doprowadzają do wzmożonego wydzielania insuliny. Przedłużający się ten stan podwyższonego poziomu insuliny może prowadzić do dyslipidemii. Podobnie jak zwiększone poziomy transferazy O-GlcNAc (OGT) mogą także powodować dyslipidemię.

Leczenie dyslipidemii u chorych na cukrzycę:

1. zmiana stylu życia: zwiększenie aktywności fizycznej; zmniejszenie masy ciała u osób z nadwagą lub otyłością; zaprzestanie palenia tytoniu; dieta z ograniczeniem spożycia tłuszczów nasyconych < 10% całkowitej ilości zapotrzebowania energetycznego.

2. w hipertriglicerydemii bardzo istotne znaczenie mają zmniejszenie nadwagi, redukcja spożycia alkoholu, obniżenie spożycia mono- i dwusacharydów (redukcja spożycia fruktozy), ograniczenie spożycia tłuszczów nasyconych, włączenie do diety tłuszczów jednonienasyconych, redukcja spożycia węglowodanów

3. dobra i częsta kontrola glikemii

4. leczenie farmokologiczne (u osób ze współistniejącymi chorobami sercowo - naczyniowymi, przewlekłą chorobą nerek)

Na podstawie: Zalecenia kliniczne dotyczące postępowania u chorych na cukrzycę, 2016 

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

 Dla osób z cukrzycą najważniejsza to zdrowa, zbilansowana dieta. Kasza jaglana (kasza z łuskanego ziarna prosa zwyczajnego) to produkt, który powinien obowiązkowo znaleźć się w jadłospisie. Kasza jaglana oczyszcza organizm z toksyn, oraz obniża poziom cholesterolu. Mając charakter zasadowy pomaga przywracać optymalne pH w organizmie. Jest dobrym źródłem energii. Według danych z 2015 roku, 100 gramów (surowej) kaszy jaglanej dostarcza 378 kcal,11,0 gramów białka, 4,2 grama tłuszczów, 72,9 grama wszystkich węglowodanów – w tym 8,5 grama błonnika.

Zawiera cenne witaminy z grupy B (B1 – tiamię, B2 – ryboflawinę, B6 – pirydoksynę oraz kwas pantotenowy). Kasza jaglana dostarcza dużo składników mineralnych: magnez, wapń, fosfor, potas, żelazo. Kasza jaglana zawiera witaminę E oraz lecytynę, poprawiające pamięć i koncentrację.

 Jest lekkostrawna, dlatego zalecana jest osobom z chorobami wrzodowymi czy problemami z wątrobą. Zawiera krzem, wpływający na lepszą kondycję naszych włosów, paznokci i skóry. Ze względu na fakt, iż nie zawiera glutenu (nie uczula), może być spożywana przez osoby chorujące na celiakię (dieta bezglutenowa). Kasza jaglana według medycyny chińskiej należy do grupy produktów rozgrzewających, dlatego powinny ją spożywać małe dzieci oraz ludzie, którzy często marzną. Polecana jest w trakcie przeziębienia, ponieważ przyśpiesza proces leczenia.

 Niestety jej minusem jest dość wysoki indeks glikemiczny, który określa procentowo wzrost glukozy we krwi po spożyciu produktu węglowodanowego w stosunku do spożycia tej samej ilość czystej glukozy. Dla kaszy jaglanej IG wynosi 70.

Jak gotować kaszę jaglaną?

 Zagotować w garnku wodę (2-3 razy więcej niż kaszy jaglanej) dodając 1/3 łyżeczki kurkumy (zawarte w niej kurkuminoidy wpływają pozytywnie na pracę systemu immunologicznego) co zapobiega zachorowaniu na nowotwory. Wsypać kaszę jaglaną do sitka i płukać pod bieżącą wodą aby nie była gorzka. Następnie do gotującej się wody z kurkumą, wsypać kaszę i gotować 15 min.

 Przecedzić przez sitko i pozostawić na sitku na kilka minut, aby woda mogła spłynąć. Zrobiona w ten sposób jest sypka i żółta.

 Świetnie komponuje się z rybą, kurczakiem i surówkami. Mój dzieciak chorujący na cukrzycę typu 1 od 11 lat, ma HbA1c (badanie pozwalające ocenić, czy w ciągu ostatnich 6-10 tygodni chory utrzymywał dobry poziomy glukozy we krwi) na bardzo dobrym poziomie.

 Można też jeść ją na słodko. Ugotowaną kaszę jaglaną jak powyżej, wsypać do miseczki. Dodać łyżkę jogurtu naturalnego, jagody, maliny, cynamon lub kakao (co aktualnie jest w domu). Tak przygotowana miseczka kaszy świetnie zastępuje deser.

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

  W trakcie uprawiania sportu nasz organizm, w tym mięśnie potrzebują energii (cząstki ATP). Zapasy ATP są jednak bardzo małe, wystarczają na kilka sekund wysiłku, po czym organizm szuka innego źródła energii. Są to w kolejności : fosfokreatyna (ok. 10 s wysiłku), węglowodany (ok. 1 godziny) oraz na końcu tłuszcze. Pozyskiwanie energii odbywa się na drodze tlenowej (aerobowej) i beztlenowej (anaerobowej). Nas interesować będzie umiejętności czerpania mocy z drogi tlenowej ponieważ tu spalamy głównie tłuszcze. Cała energia wytwarzana jest z tlenu jaki wdychamy wraz z powietrzem w trakcie wysiłku.

Kiedy wiadomo, że wykorzystujemy tlen i spalamy tłuszcze?

 Z pomocą przyjdzie nam tu wartość tętna (ilość uderzeń serca na minutę). Aby efektywnie spalać tkankę tłuszczową nasz wysiłek powinien oscylować w okolicy 60% - 65% wartości tętna maksymalnego. Czym szybciej biegniesz tym masz szybsze tętno i zaczynasz spalać węglowodany.

 Potrzebujemy wartość tzw. tętna spoczynkowego oraz tętna maksymalnego. Na początku określamy tzw tętno  spoczynkowe (TS). Jest to ilość uderzeń serca, które mierzymy zaraz po przebudzeniu, przykładając palce do tętnicy szyjnej. Badanie wykonujemy w czasie 10 sekund i mnożymy przez 6. Następnie po gruntownej rozgrzewce (ok 20 min) wykonujemy bardzo intensywny wysiłek (na granicy wytrzymałości) przez 4 min. Musi to być wykonane uczciwie. Pomiar tętna po tym wysiłku da nam wartość naszego tętna maksymalnego (TM). Jeśli nie mamy ochoty męczyć się, to do określenia tętna maksymalnego możemy wykorzystać wzór:

tętno max = 202 - (0,55 x wiek) mężczyźni

tętno max = 216 - (1,09 x wiek) kobiety

Teraz zostaje nam odjąć:

TM – TS = TMS otrzymamy tzw. skorygowane tętno maksymalne.

Następnie mnożymy:

TMS x np. 60% = X (otrzymujemy pewną liczbę). Jeśli teraz do wartości X dodamy TS (tętno spoczynkowe) otrzymamy wartość tętna jakie powinniśmy mieć podczas treningu. Jeśli również, obliczymy dla 65% - powstaną nam widełki między którymi musimy utrzymać wartość tętna. Jest to metoda Karvonena.

 Pomiar tętna odbywa się na aorcie szyjnej lub na nadgarstku. Przykładamy palce i w okresie 10 s liczymy ilość uderzeń, a następnie mnożymy x 6.

Dla osób, które bardziej ambitnie podejdą do treningów polecić można pulsometr.

 Jeśli chcesz schudnąć musisz pilnować tempa biegu (chodu) w okolicy 60%-65% tętna max aby doprowadzać do spalania tłuszczy. Dla wszystkich, którzy nie chcą bawić się w obliczanie i pilnowanie tętna jest ogólna zasada: tempo wysiłku nie może spowodować, przyśpieszonego bicia serca, zadyszki, a rozmowa w trakcie, nie powinna przysparzać problemu (tempo może wydawać się zbyt wolne, ale o to chodzi). Masz czuć jedynie kilometry w mięśniach. Najlepszy efekt spalania tkanki tłuszczowej jest 2-3 godziny po ok. 2 godzinnym treningu dla osób początkujących (1,5 godz dla wytrenowanych).

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

 Pierwsze propozycje piramidy żywieniowej opracowano już 30 lat temu. Z czasem, dzięki rozwojowi wiedzy o zdrowym żywieniu, piramida ulegała modyfikacjom. Nowa wersja piramidy żywienia opracowana została przez naukowców ze Szkoły Zdrowia Publicznego Uniwersytetu Harvarda w USA pod kierunkiem prof. Waltera Willetta. Podzielono ją na tzw poziomy. Ponadto w tej piramidzie niektóre produkty znalazły się na zupełnie innym miejscu. Te, które były u jej podstawy, zostały przesunięte na szczyt i odwrotnie. Poniżej szczegółowo opisane pięć poziomów.

POZIOM I - nowością tej piramidy jest wprowadzenie nowego dodatkowego poziomu - aktywności fizycznej. Ruch został uznany za nieodzowny element łączący się ze zdrowiem i dlatego znalazł się u podstawy piramidy, czyli na pierwszym poziomie. Zaleca się codziennie przynajmniej 30-minutowy szybki marsz. 

POZIOM II - produkty z pełnego ziarna w większości posiłków oraz tłuszcze roślinne - oliwa, olej sojowy, słonecznikowy, rzepakowy i inne tłuszcze roślinne;

POZIOM III -  warzywa - dozwolone, owoce 2-3 razy dziennie;

POZIOM IV - orzechy, rośliny strączkowe 1-3 razy dziennie

POZIOM V - produkty mleczne lub suplementy wapnia 1-2 razy dziennie; na szóstym poziomie, a więc najrzadziej: czerwone mięso oraz białe pieczywo, makarony, ryż .

Wnioski:

1. Prowadzenie aktywnego trybu życia poprzez uprawianie aktywności sportowej (codziennie co najmniej pół godziny)
2.Wybierać produkty węglowodanowe z - niskim indeksem glikemicznym- z jak najmniej przetworzonych mąk gruboziarnistych. Kasze, zwłaszcza gryczaną i jęczmienną jako najlepsze źródła skrobi i błonnika.
3. Tłuszcze roślinne, a więc oliwa z oliwek, oleje - słonecznikowy, sojowy, rzepakowy- i wysokiej jakości margaryny miękkie. Dostarczają niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych, zwłaszcza potrzebnych organizmowi tłuszczów omega-6 i omega-3, które możemy czerpać jedynie z pożywienia.
4. Warzywa jak źródło witamin najlepiej jeść surowe lub gotowane na parze, bez zasmażek. Owoce zawierają cukier (fruktozę), dlatego zaleca się je jeść najwyżej dwa-trzy razy dziennie.

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

Ponieważ są to związki, których słodki smak jest bardzo intensywny, można je dodawać do produktów spożywczych w bardzo małych ilościach. Obecnie słodziki są stosowane w produkcji napojówbezalkoholowych, słodyczy, mrożonych deserów, jogurtów i budyni, a także wielu leków.

Do pieczenia i gotowania może być stosowana niskokaloryczna substancja słodząca  pochodzenia naturalnego — stewia, która jest oporna na wysoką temperaturę, do 200°C.

 Na obszarze Unii Europejskiej, na podstawie badań nad bezpieczeństwem i pozytywnych opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności i Zespołu ds. Dodatków do Żywności i Składników Pokarmowych, do stosowania dopuszczono jedenaście niskokalorycznych substancji słodzących: acesulfam-K (E950), aspartam (E951), sól aspartam–acesulfam (E962), cyklaminian (E952), neohesperydyna DC (E959), sacharyna (E954), sukraloza (E955), taumatyna (E957), neotam (E961), erytrytol (E968) oraz glikozydy stewiolowe (E960). Zgodnie z rozporządzeniem UE nr 1333/2008 w sprawie dodatków do żywności wymagane jest dodatkowe etykietowanie produktów spożywczych zawierających te substancje. Ponadto w rozporządzeniu nr 1333/2008 określono maksymalną zawartość poszczególnych niskokalorycznych substancji słodzących w określonej kategorii produktów żywnościowych.

Tabela 1. Wartość ADI dla poszczególnych niskokalorycznych substancji słodzących

ADI - (acceptable daily intake), czyli taka jej ilość, która może być bezpiecznie co­dziennie przyjmowana przez całe życie bez niekorzystnego wpływu na stan zdrowia.

 Odnosząc się do doniesień dotyczących rzekomego zwiększonego ryzyka niektórych nowotworów u zwierząt doświadczalnych, którym podawano sacharynę, aspartam i cyklaminian, należy podkreślić, że wyniki ostatnich badań przeprowadzonych u ludzi nie potwierdziły tych tez. Biorąc pod uwagę powyższe dane,Polskie Towarzystwo Badań nad Otyłością i Polskie Towarzystwo Diabetologiczne potwierdzają bezpieczeństwo stosowania niskokalorycznych substancji słodzących w produktach żywnościowych i rekomendują zastępowanie nimi sacharozy przez osoby z rozpoznaniem nadwagi i otyłości, a szczególnie w sytuacji występowania zaburzeń gospodarki węglowodanowej (nieprawidłowej glikemii na czczo, nietolerancji glukozy i cukrzycy typu 2).

źródło:Zalecenia kliniczne dotyczące postępowania u chorych na cukrzycę, 2016www.dk.viamedica.pl 

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

1 Wymiennik Węglowodanowy (WW) jest to taka porcja produktu, która zawiera 10g węglowodanów przyswajalnych.

 Ilość węglowodanów przyswajalnych liczymy odejmując od węglowodanów ogółem zawartość błonnika pokarmowego. Poniżej tabele wymienników węglowodanowych

Opracowała Anna Kaczorek na podstawie „Tabel składu i wartości odżywczej żywności”, Hanny Kunachowicz, Ireny Nadolnej, Beaty Przygody, Krystyny Iwanow, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2005

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

 Białko jako składnik diety jest niezbędne dla organizmu w okresie rozwoju i wzrostu. Dodatkowo wspomaga regenerację uszkodzonych lub zużytych komórek i tkanek. Nie należy do głównych składników wytwarzania energii stanowi raczej jej rezerwę. W źle prowadzonej cukrzycy może jednak dojść do zwiększenia wykorzystywania białka jako paliwa co ma zły wpływ na organizm (długotrwała hiperglikemia doprowadzająca do zakwaszenia organizmu).Sytuacja ta jest jednym z głównych powodów aby odpowiednio dawkować białko u osób chorych na cukrzycę.

Ważne - zastosowanie prawidłowych zasad i kontrolowane spożywanie białka nie wykazuje negatywnych skutków w leczeniu dietetycznym pacjentów z cukrzycą.

 W planowanej diecie ilość białka powinna zawsze być ustalana indywidualnie. Bierze się pod uwagę: wiek, masę ciała, współistniejące choroby, ciąże. U większości diabetyków udział energii pochodzącej z białka w diecie powinien nie przekraczać 15–20% (ok. 1–1,5 g/kg mc/d). Jest to ilość którą poleca się osobom zdrowym. W sytuacji chorych na cukrzycę typu 2 z nadwagą gdzie zastosowanie ma dieta niskokaloryczna, ilość białka w diecie można zwiększyć do 30%.

 Dzieciom, które z racji rozwoju, są w fazie wzrostu podaje się większe dawki białka. Odpowiednia i bezpieczna dawka to 2-4 g na 1 kg wagi z czego około 60% - 70% powinno pochodzić z białka zwierzęcego. Jest to ważne ponieważ białko zwierzęce zawiera tzw aminokwasy egzogenne których nie produkuje organizm ludzki. Spełniają one niezbędną rolę w okresie intensywnego wzrostu i rozwoju.

 Kolejną grupę osób chorych na cukrzycę gdzie dawkowanie białka ma znaczenie to kobiety w ciąży. Podczas ciąży lub w okresie laktacji powinne spożywać nieco więcej pełnowartościowego białka, tj. 1,0 – 1,2 g na kg należnej masy ciała.

 Jeśli u diabetyka zdiagnozowano tzw powikłania cukrzycowe a w szczególności chorobę nerek (nefropatię) należy nie przekraczać dawki w ilości około 0,8–1 g/ /kg mc./dobę. Należy rozważyć zastępowanie białka zwierzęcego białkiem roślinnym pomimo że nie ma takiej konieczności. U niektórych chorych ma to jednak korzystny wpływ.

 Najbardziej wartościowe białko zwierzęce zawartejestw tzw dziczyźnie. Następniew chudym mięsiei jego przetworach np.cielęcym, wołowym,króliczymczy drobiowym (bez skóry). Jeśli nie przepadamy za mięsem z różnych powodów możemy sięgnąć po białko z nabiału, które jest równie wartościowe (chude mleko, jogurt naturalny, twaróg). Jeśli chodzi o białka pochodzenia roślinnego to jest tu pewien problem.A dokładnie chodzi ogluten.Jest on szczególnie polecany jako produkt o dużej zawartości białka roślinnego ale jest również uczulogenny. Należy uważać z nim w diecie u dzieci. Osoby z celiakią mają całkowity zakaz spożywania tego produktu. Na szczęście nie jest to problem w dzisiejszych czasach. W zastępstwiedużowartościowego białkamożna znaleźćw nasionach roślin strączkowych(groch, fasolce, soi).

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"