powrót do art

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

 Glikokortykosteroidy(kortykosteroidy) poza naturalnie produkowanymi hormonami steroidowymi to także leki (przeciwalergiczne, przeciwzapalne oraz immunosupresyjne).Aplikowane jako wziewy (doustne, do nosowe), wlewy dożylne oraz maści. Polskie Towarzystwo Diabetologiczne opracowało kilka uwag dotyczących działania diabetogennego (mające wpływ na poziom glukozy we krwi) w/w leków.

 Glikokortykosteroidy powodują przede wszystkim wzrost  glikemii poposiłkowej.

2. Na zwiększone ryzyko cukrzycy posteroidowej wpływają następujące czynniki: starszy wiek, otyłość, upośledzona tolerancja glukozy, stosowanie dużej dawki glikokortykosteroidu oraz równoległe przyjmowanie innych leków diabetogennych.

3. W leczeniu cukrzycy wywołanej przez stosowanie glikokortykosteroidów preferowana jest insulina podawana w modelu intensywnej insulinoterapii(można także podawać tylko preparaty krótkodziałające/szybkodziałające insuliny przed posiłkami, jeśli glikemia na czczo i przed posiłkami jest akceptowalna). W przypadku cukrzycy posteroidowej nie udowodniono wyższości jakiegokolwiek preparatu insuliny lub jej analogu nad innymi.

4. U chorych na cukrzycę typu 2 leczonych doustnymi lekami przeciwhiperglikemicznymi, u których zachodzi potrzeba czasowego stosowania glikokortykosteroidów, zwłaszcza w dużych dawkach, zalecane jest okresowe leczenie insuliną w modelu intensywnej insulinoterapii.

5. U chorych na cukrzycę typu 2 w przypadku stosowania terapii skojarzonej z insuliną bazową (insulina NPH, długodziałający analog insuliny) zwykle konieczne jest dołączenie insuliny krótkodziałającej przed posiłkami.

6. U chorych na cukrzycę leczonych insuliną zastosowanie glikokortykosteroidów wiąże się ze zwiększonym zapotrzebowaniem na insulinę, głównie w ciągu dnia.

Źódło www.journals.viamedica.pl/diabetologia_praktyczna za pozwoleniem www.viamedica.pl

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

Od 01.01.2019 zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z 27.12.2018 została opublikowana nowa lista refundacyjna cen leków. Na liście jest kilka zmian w stosunku do poprzedniej listy, które będą interesujące dla diabetyków. Najciekawsza to wpisanie po raz pierwszy insuliny Semglee (100 j.m/ml) firmy Mylan. Jest to odpowiednik insulin Abasaglara oraz Lantusa. Kilka popularnych insulin otrzymało zwiększoną refundację co oznacza obniżkę dopłaty przez diabetyka.

Zmiany dotyczą również cen pasków do glukometrów oraz doustnych leków przeciwcukrzycowych (zmiany groszowe). Na listę wpisane zostały paski do glukometru Everchek zaś wykreślone mniej popularne i używane (np. Microdod, Gmate).

Pomimo dużych starań organizacji zrzeszających osoby chore na cukrzycę, po raz kolejny na liscie nie znalazły się tzw leki inkretynowe.

Zapraszamy do zapoznania się ze zmianami

a. tabela dla cen insulin od 01.01.2019

b. tabela dla cen pasków do glukometrów od 01.01.2019

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

Metformina - organiczny związek chemiczny stosowany od 1957 r. Wykorzystywany jako podstawowy doustny lek hipoglikemizujący w cukrzycy typ 2 połączoną z otyłością lub nadwagą.

Obniża poziom cukru we krwi poprzez wzrost odpowiedzi organizmu na insulinę (naturalną lub wstrzykiwaną) oraz poprzez zmniejszenie wątrobowej syntezy glukozy i zwiększenie jej obwodowego zużycia. Stwierdzono również działanie antyagregacyjne. Ma wpływ na obniżenie stężenia trójglicerydów i cholesterolu. Powoduje niewielki spadek masy ciała. Jest szczególnie polecana w insulinooporności. Głównym wskazaniem do podawania leku z metforminą jest cukrzyca typ 2 już w chwili rozpoznania bez względu na masę ciała chorego (rekomendacja EASD/ADA). Stosuje się ją w monoterapii lub w skojarzeniu z wszystkimi innymi doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi, jak i z insuliną. 

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

 Za pomocą pena można łatwo, bezpiecznie i dokładnie podać odpowiednie dawki hormonu insuliny. Z myślą o osobach słabo widzących wyposażono peny w skale dużymi cyframi. Niektóre modele mają ukrytą igłę w specjalnej nakładce, zmniejszając strach związany z widokiem igły wstrzykiwacza u dzieci.

 Większość igieł jest o długości 6, 8, 12 mm. Wkład ma zwykle 3 ml pojemności, zawierają insulinę w stężeniu 100 jednostek w mililitrze.

Zasady prawidłowego wstrzyknięcia insuliny:

- dokładnie umyj dłonie ciepłą wodą z mydłem (najlepiej bakteriobójczym)

- producenci wymagają aby do każdej iniekcji użyć nowej igły (nie musi być to reguła)

- sprawdź drożność igły poprzez wypuszczenie przez nią ok jednej jednostki, brak kropelki na igle świadczy o niedrożności i należy igłę wymienić

- ustaw odpowiednią dawkę do podania

- podaj insulinę (igła powinna być wbita w całości w ciało)

- po iniekcji, w celu uniknięcia wypłynięcia insuliny, odczekaj 10 sekund i powoli wyjmij igłę 

- zmieniaj miejsce iniekcji aby zapobiec zrostom tkanki, które ograniczą wchłanianie insuliny

Miejsca podawania insuliny:

- pośladek

- brzuch

- ramię

- udo

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

 Ogólnopolski projekt badań przesiewowych dotyczących wczesnego wykrywania cukrzycy typu 1 u dzieci, ma na celu wyłapać i rozpocząć leczenie dzieci zagrożonych wystąpieniem cukrzycy typu 1, zanim wystąpią objawy kliniczne. Koordynatorem projektu został Prof. Artur Bossowski z UMB (Uniwersytet Medyczny Białystok) a do współpracy zaproszone zostaną największe centra kliniczne leczące cukrzycę typu 1 w Polsce. Badania przeprowadzone zostaną u dzieci z tzw grup ryzyka, gdzie rodzice lub rodzeństwo mają zdiagnozowaną cukrzycę typu 1. Badania wykazują że, w danej populacji, rozpoznanie cukrzycy typu 1 ma związek z występowaniem tzw haplotypu HLA (human leucocyte antygen) który predysponuje do zachorowania. Dlatego w głównej mierze obserwacją objęta musi być najbliższa rodzina chorego. Badanie będzie polegać na pobraniu krwi od dziecka, a następnie wysyłana zostanie do analizy w renomowanym ośrodku w FIRS Lab RSR Cardiff w Wielkiej Brytanii. W przypadku wyniku dodatniego ta sama próbka krwi posłuży do dalszych badań przeciwciał przeciwinsulinowych oraz w kierunku przeciwciał przeciwko wyspom trzustkowym typu β. W sytuacji obu dodatnich wyników młodzi pacjenci zostaną objęci pełną opieką diabetologiczną (edukacja w cukrzycy, prawidłowa dieta, właściwy tryb życia, wysiłek fizyczny) oraz nauki i wprowadzenia stałego monitorowania glikemii (badanie HbA1c i OGTT). To wszystko ma uchronić potencjalnego pacjenta przed bardzo ciężkimi objawami (utrata masy ciała, śpiączka ketonowa, kwaśny oddech, nadmierne pragnienie, zakwaszenie organizmu itd.), które towarzyszą zachorowaniu na cukrzycę typu 1.

 Dodatkowym plusem projektu, dzięki współpracy z Uniwersytetem Medycznym w Gdańsku, istnieje możliwość wprowadzenia terapii cukrzycy we wczesnym stadium u dzieci poprzez tzw program Tregs.

Kiedy dochodzi do ujawnienia choroby wyspy trzustkowe β zniszczone są w 80% a prawie 1/3 pacjentów trafia na oddział z kwasicą ketonową. Kwasica to zaburzenie powstałe w wyniku długotrwałego niedoboru insuliny. Jest to stan zagrażający życiu. Dlatego celem projektu jest wykrycie obecności przeciwciał w stadium przedobjawowymiobjęciadziecka ścisłą opieką diabetologicznąi uniknięcia stresu organizmupowstającegoprzy rozpoznaniu choroby, idąc śladami Mayo Clinic (USA) i ośrodka w Monachium (Niemcy).

Ryzyko zachorowaniana DM 1 (diabetes mellutis type 1)astopień pokrewieństwa

- 40% dla bliźniaka jednojajowego,

- 6-17% dla rodzeństwa

- 1-4% u potomstwa matek chorych na DM1

- 3-8% u potomstwa ojców chorych na DM1

- 30% u obojga rodziców chorych na DM1.

żródło: https://www.umb.edu.pl/aktualnosci

Glukoza.pl

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

 Okres przechodzenia spod opieki diabetologa pediatry pod opiekę diabetologa internisty jest momentem szczególnym w życiu młodego chorego na cukrzycę typu 1. Naczelną zasadą w przekazaniu chorego pod opiekę poradni diabetologicznej dla dorosłych powinno być utrzymanie ciągłości opieki lekarskiej, bez powstawania istotnej przerwy między opuszczeniem poradni pediatrycznej a rozpoczęciem leczenia w poradni internistycznej. Aby proces ten przebiegał bez zakłóceń, wskazane jest przestrzeganie następujących zaleceń:

1. Moment przekazania opieki nad chorym na cukrzycę zporadni pediatrycznej do poradni diabetologicznej dla dorosłych powinien być ustalany indywidualnie, tak aby proces ten nie zakłócał przebiegu terapii. W zależności od rozwoju emocjonalnego pacjenta, jego sytuacji rodzinnej i edukacyjnej oraz innych uwarunkowań optymalny okres przekazania opieki to wiek 16–21 lat.

2. Pacjent powinien być przygotowywany przez lekarza pediatrę do przejścia pod opiekę internistyczną przez co najmniej rok.

3. Na ostatniej wizycie wdiabetologicznej poradni pediatrycznej, odbywającej się nie później niż 6 miesięcy przed przekazaniem opieki, pacjent powinien być kierowany na wizytę w diabetologicznej poradni internistycznej w sposób skoordynowany, co w szczególności oznacza: — ustalenie terminu wizyty w poradni internistycznej — po wcześniejszym porozumieniu z daną poradnią, jej koordynatorem i, optymalnie, z konkretnym lekarzem; — przekazanie choremu Karty Informacyjnej Opieki Pediatrycznej, sporządzonej według wzoru (patrz str. A58), zawierającej wszelkie istotne informacje dotyczące przebiegu leczenia cukrzycy w placówce pediatrycznej; — przesłanie pocztą (tradycyjną lub elektroniczną) kompletu informacji (w tym danych tzw. wrażliwych, np. dotyczących trudności w leczeniu danego chorego, jego trudnej sytuacji rodzinnej itp.) do poradni przejmującej opiekę nad chorym; — powiadomienie poradni internistycznej (np. drogą elektroniczną) o zakończeniu opieki pediatrycznej i przekazaniu chorego pod opiekę internistyczną.

4. Pacjent powinien zostać objęty opieką internistyczną najpóźniej 6 miesięcy po zakończeniu opieki pediatrycznej.

5. Wskazane jest tworzenie regionalnych sieci współpracujących poradni pediatrycznych i internistycznych, między którymi ustalono by zasady stałego kontaktu i przekazywania pacjentów. Współpraca ta powinna polegać między innymi na: — tworzeniu z rocznym wyprzedzeniem przez poradnię pediatryczną listy pacjentów, którzy opuszczą tę poradnię, i jej regularnym przekazywaniu do poradni dla dorosłych; — opracowaniu i zaakceptowaniu wspólnych wzorów dokumentacji, między innymi Karty Informacyjnej Opieki Pediatrycznej; — ustaleniu niezawodnych kanałów komunikacji, także drogą elektroniczną.

6. W przypadku dużej liczby przekazywanych pacjentów wskazane jest utworzenie — zarówno w poradni  pediatrycznej, jak i internistycznej — funkcji koordynatora ds. przekazywania opieki, którego zadaniem byłoby regulowanieprocesu kierowania i przejmowania chorych, ustalanie terminów wizyt, zapewnienie sprawne-go przepływu informacji itd.

7. Tworzenie odrębnych dni przyjęć dla pacjentów przechodzących pod opiekę poradni dla dorosłych nie jest niezbędne, ale może być pomocne, np. ze względów organizacyjnych. W planowaniu pracy poradni inter-nistycznej należy bowiem uwzględnić fakt znacznie większej czasochłonności wizyt pacjentów przechodzących spod opieki pediatrycznej, zwłaszcza jeżeli są oni leczeni za pomocą osobistej pompy insulinowej.

Opracował zespół:

Leszek Czupryniak, Przemysława Jarosz-Chobot, Tomasz Klupa, Małgorzata Myśliwiec, Agnieszka Szadkowska, Bogna Wierusz-Wysocka, Bogumił Wolnik

źródło :www.dk.viamedica.plZalecenia kliniczne dotyczące postępowania u chorych na cukrzycę, 2016 

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

  Każde dziecko chore na cukrzycę powinno przejść szczepienia zgodnie z aktualnym programem szczepień ochronnych (PSO - Program Szczepień Ochronnych). Rekomenduje Polskie Towarzystwo Diabetologiczne. 

 Według PSO 2015 obowiązkowe (grupa ryzyka) są szczepienia przeciwkoStreptococcus pneumoniaeod 2 - go do 5 - tego roku życia (szczepionka 10 - lub 13 - walentną) oraz zalecane od 6 roku życia do starości szczepionka 13 - walentną. Zaleca się coroczne szczepienie dzieci powyżej 6. miesiąca życia i osób dorosłych przeciwko grypie. Należy zachęcać do szczepienia przeciwko ospie wietrznej, ponieważ zachorowanie na nią może być przyczyną poważnej dekompensacji cukrzycy. 

 Od 1996 roku wszystkie urodzone dzieci są objęte szczepieniem przeciwko WZW typu B, a od 2000 roku szczepiona jest także młodzież w 14. roku życia. Szczepienie jest zalecane wszystkim chorym. Obowiązuje aktywne wychwytywanie osób niezaszczepionych w każdym wieku i szczepienie według schematu 0, 1, 6 miesięcy. W sytuacji gdy u wcześniej zaszczepionych stwierdza się miano przeciwciał anty-HBs < 10 j.m./l, zaleca się rewakcynacje 1– 3 dawkami szczepionki. Jeżeli nie uzyska się ochronnego stężenia przeciwciał po podaniu 3 dawek szczepionki (4 –12 tyg. od ostatniego szczepienia), odstępuje się od dalszych szczepień. Przed każdym szczepieniem obowiązuje badanie lekarskie.

Źródło:Zalecenia kliniczne dotyczące postępowania u chorych na cukrzycę www.dk.viamedica.pl  

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

 W piśmie „JAMA Pediatrics” z 22.01.2019 opublikowano wyniki badań o wpływie szczepień przeciwko rotawirusom u dzieci, na częstotliwość zapadania na cukrzycę typu 1. Badania można było wykonać dzięki wprowadzeniu w Australii obowiązkowych szczepień przeciw rotawirusom od 2007 r (2 i 4 miesiąc życia).

 Badania przeprowadzono przez Murdoch Children's Research Institute we współpracy z Walter and Eliza Hall Institute. Kirsten Perrett i wspólnicy w ciągu 8 lat przeanalizowali statystyki zachorowań na cukrzycę typu 1. Analizowano i porównywano okres pomiędzy 2000 – 2015 r czyli czas przed i po wprowadzeniu obowiązkowych szczepień u dzieci. W wyniku obserwacji stwierdzono zmniejszoną liczbę zachorowań u dzieci na cukrzycę typu 1.

 Najkorzystniej wypadła grupa dzieci w wieku od 0 - 4 lat gdzie zaobserwowano spadek zachorowalności na cukrzycę typy 1 o 14 %. Należy też zwrócić uwagę że, w grupie dzieci od 5 do 14 lat nie stwierdzono zmian. Wytłumaczeniem tej sytuacji w/g autorów jest to że, dzieci poniżej 5 roku życia urodziły się już po wprowadzeniu obowiązku szczepienia. Na dzień dzisiejszy nie ma badań, czy i jak długo będzie działał tzw okres ochronny szczepionki u dzieci z grupy od 0 do 4 lat w wieku późniejszym. Tutaj badacze z Australii planują dalsze badania.

 Bez względu na niewiadome, Australia zanotowała pierwszy od ponad 30 lat spadek zachorowalności na cukrzycę typu 1 u dzieci.

źródło :

eurekalert.org

jamanetwork.com

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

  Postępowanie z chorym na cukrzycę w dniu zabiegu operacyjnego. Wzorzec postępowania opracowany przez Polskie Towarzystwo Diabetologii. 

 Należy zastosować: 1. Dożylny wlew glukozy, insuliny i potasu pod kontrolą glikemii: — algorytm 1: u osób z bezwzględnym niedoborem insuliny zalecany jest oddzielny ciągły dożylny wlew insuliny (stężenie roztworu: 1 j. preparatu krótkodziałającej insuliny ludzkiej w 1 ml 0,9% NaCl) i roztworu glukozy (5–10%) za pomocą pomp infuzyjnych. Do zrównoważenia 1 g egzogennej glukozy potrzeba 0,3 j. insuliny (tab. 25.1). Jeżeli w czasie zabiegu wartość glikemii wzrośnie o 30– –50 mg/dl powyżej 180 mg/dl, należy zwiększyć prędkość wlewu insuliny o 1–2 j./godz. W przypadku glikemii przekraczającej 250 mg/dl (13,9 mmol/l) należy przerwać dożylny wlew roztworu glukozy i ponowić dopiero po obniżeniu stężenia glukozy we krwi do 180 mg/dl (10 mmol/l). Zaleca się równocześnie zwiększenie prędkości dożylnego wlewu insuliny. Ten sposób postępowania powinien być kontynuowany aż do czasu podjęcia żywienia doustnego. W trakcie dożylnego wlewu insuliny zalecana jest kontrola glikemii co 1 godzinę, a po stabilizacji glikemii w kolejnych 3 pomiarach co 2 godziny; —algorytm 2: u chorych na cukrzycę typu 2 z zachowaną sekrecją insuliny można opcjonalnie podać roztwór glukozy, insuliny i potasu (500 ml 5–10% glukozy zawierającej 8–16 j. insuliny krótkodziałającej oraz 10–20 mmol chlorku potasu): Σ należy rozważyć zastosowanie większej dawki insuliny (≥ 20 j.) u osób otyłych, gdy występuje ciężka infekcja, podczas zabiegu kardiopulmonologicznego, u osób operowanych w stadium hipotermii lub gdy wyjściowe stężenie glukozy wynosi > 180 mg/dl (10,0 mmol/l), Σ należy rozważyć zastosowanie mniejszej dawki insuliny (12 j.) u osób szczupłych, a także u przyjmujących przed zabiegiem małe dawki insuliny lub doustne leki hipoglikemizujące. 2. Dożylny wlew glukozy, insuliny i potasu należy rozpocząć o godzinie 8.00 rano i kontynuować w sposób ciągły, z szybkością 80 ml/godz., do czasu podjęcia normalnego odżywiania. 3. W trakcie podawania dożylnego wlewu glukozy, insuliny i potasu należy utrzymywać stężenie glukozy w osoczu krwi w granicach 100–180 mg/dl (5,6– –10,0 mmol/l): — jeżeli stężenie glukozy w osoczu krwi zmniejsza się lub utrzymuje w dolnych granicach zalecanych wartości, dawkę insuliny należy zmniejszyć o 4 j.; — zaleca się zwiększenie dawki insuliny w kroplówce o 2 j. na każde 30 mg/dl (1,6 mmol/l) stężenia glukozy w osoczu krwi > 180 mg/dl (> 10 mmol/l). 4. Jeżeli istnieje możliwość stałego nadzoru nad operowanym chorym na cukrzycę, należy preferować algorytm 1.

Udostępnij

Tabela 25.1. Zasady wlewu 10-procentowego roztworu glukozy i insuliny w zależności od wartości glikemii

IV. Postępowanie w okresie pooperacyjnym

1. Leczenie insuliną w modelu wielokrotnych wstrzyknięć insuliny lub za pomocą osobistej pompy insulinowej należy rozpocząć wraz z podjęciem przez chorego żywienia doustnego i utrzymywać (w przypadku okresowej insulinoterapii) do czasu zagojenia się rany. Insulinę należy podać podskórnie 1–3 godziny przed zakończeniem wlewu dożylnego w zależności od glikemii. 2. Jeżeli przed zabiegiem cukrzyca była dobrze wyrównana metabolicznie, po zagojeniu się rany można powrócić do stosowanego wcześniej modelu terapii.

Uwaga 4:u chorych na cukrzycę leczonych uprzednio insuliną, operowanych z powodu ostrego lub przewlekłego stanu zapalnego, należy wziąć pod uwagę możliwość zmniejszania dobowego zapotrzebowania na insulinę.

Uwaga 5:w przypadku chorych na cukrzycę typu 2 leczonych uprzednio doustnymi środkami hipoglikemizującymi i przy dobowym zapotrzebowaniu na insulinę mniejszym od 30 j. można powrócić do ich stosowania, jeśli ich stan jest wyrównany metabolicznie.

Poczytaj cz. 1 

Źródło: www.dk.viamedica.pl

Zalecenia kliniczne dotyczące postępowania u chorych na cukrzycę, 2016 

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

 Zabieg operacyjny w przypadku chorego na cukrzycę to duże wyzwanie dla lekarzy jak i dla samego pacjenta. Dlatego warto poznać zasady przygotowania się do operacji w/g Polskiego Towarzystwa Diabetologii przed planowanym zabiegiem.

I. Niezbędne badania, które powinny być wykonane przed planowym zabiegiem chirurgicznym:— dobowy profil glikemii (7 oznaczeń w ciągu doby, oraz ok. godz. 3.00 w nocy w przypadku leczenia insuliną); — HbA1c; — skład morfotyczny krwi; — stężenie w surowicy: kreatyniny, elektrolitów (Na+,K+), aktywności aminotransferaz (AST, ALT); — wskaźnik INR, czas krwawienia, APTT; — równowaga kwasowo-zasadowa (gazometria) krwi; — badanie ogólne moczu; — ocena dna oka; — EKG spoczynkowe (patrz uwaga 1); — RTG klatki piersiowej.

Jeżeli u chorego na cukrzycę nie przeprowadzono wszystkich spośród powyższych badań w warunkach ambulatoryjnych, należy je bezwzględnie wykonać, a następnie zinterpretować bezpośrednio przed zabiegiem operacyjnym.

Udostępnij

Uwaga 1:u chorych, u których występuje kilka czynników ryzyka choroby niedokrwiennej serca, z dławicą piersiową, po przebyciu zawału serca, z niewydolnością serca, a także przy planowaniu rozległych zabiegów (np. operacje na naczyniach brzusznych czy biodrowych), należy wykonać pełną diagnostykę nieinwazyjną (próbę wysiłkową, USG serca, badanie EKG metodą Holtera).

Uwaga 2:jedynie u chorych na cukrzycę leczonych metodą intensywnej insulinoterapii, cechujących się dobrym wyrównaniem metabolicznym, można planować zabieg operacyjny przeprowadzony w systemie „jednego dnia”. Niezbędnym warunkiem w tych przypadkach jest uzyskanie prawidłowych wyników wszystkich dodatkowych badań diagnostycznych. Również chorych na cukrzycę typu 2 dotychczas skutecznie leczonych dietą lub dietą i metforminą [glikemia < 140 mg/dl (7,8 mmol/l); HbA1c6,5%] można operować w tym systemie, ponieważ zastosowanie insulinoterapii w okresie okołooperacyjnym u tych osób nie jest konieczne; niezbędne jest jednak odstawienie metforminy na co najmniej 24 godziny przed planowanym zabiegiem operacyjnym. Pozostałych chorych na cukrzycę, niezależnie od typu schorzenia i dotychczasowego sposobu leczenia, w okresie okołooperacyjnym należy leczyć insuliną.

II. Postępowanie w okresie przed planowym zabiegiem operacyjnym1. Chorego na cukrzycę należy przyjąć do szpitala na 2–3 dni przed planowanym zabiegiem operacyjnym. 2. Planowy zabieg należy odroczyć u pacjenta, u którego stwierdza się niedostateczną kontrolę metaboliczną (tj. utrzymująca się w profilu dobowym wartość glikemii > 250 mg/dl (13,9 mmol/l), HbA1c> 9% i/lub obecność cukromoczu z towarzyszącą acetonurią). 3. Należy zaprzestać podawania doustnych leków przeciwcukrzycowych na 2 dni przed zabiegiem. 4. Należy zastosować insulinoterapię w modelu wielokrotnych wstrzyknięć: — dobowa dawka insuliny — 0,3–0,7 j./kg mc. (patrz uwaga 2): • 50–60% dobowej dawki — insulina krótkodziałająca (szybkodziałająca) podawana 15– –30 min przed głównymi posiłkami według schematu: 50–20–30% dobowej dawki insuliny krótkodziałającej (szybkodziałającej), • 40–50% dobowej dawki — insulina o przedłużonym działaniu (NPH) podawana w dwóch wstrzyknięciach — 7.00–8.00 (40%) i 22.00– –23.00 (60%) lub analog długodziałający.Dobrze wyszkolony i wyrównany metabolicznie chory na cukrzycę, leczony metodą intensywnej insulinoterapii, samodzielnie dostosowuje dawki insuliny do aktualnych potrzeb, dlatego w szpitalu nie należy pozbawiać go tej możliwości i rozpoczynać leczenia sztywnymi, niemodyfikowalnymi dawkami preparatu.

Osoby leczone za pomocą osobistej pompy insulinowej powinny utrzymać dotychczasowe leczenie do dnia zabiegu. 5. Jeżeli przygotowanie do zabiegu operacyjnego wymaga zastosowania ścisłej diety w dniu (dniach) poprzedzających operację, zamiast posiłku zaleca się zastosowanie dożylnego wlewu 10-procentowego roztworu glukozy, insuliny i potasu (10– –20 mmol KCl). Glukoza powinna być stosowana w ilościach zapewniających dowóz 800–1000 kcal w ciągu doby. 6.Uzyskanie wyrównania glikemii: w okresie okołooperacyjnym należy utrzymywać stężenie glukozy we krwi w bezpiecznych granicach 100–180 mg/dl (5,6–10,0 mmol/l). 7. Powiadomienie zespołu chirurgiczno-anestezjologicznego o powikłaniach zwiększających ryzyko operacyjne (choroby serca lub nerek, neuropatii, retinopatii proliferacyjnej).

Uwaga 3:okresowej intensywnej insulinoterapii nie wymagają chorzy poddawani tak zwanemu małemu zabiegowi operacyjnemu (ekstrakcja zęba, nacięcie ropnia, mała amputacja wykonana ambulatoryjnie, operacja zaćmy), ale tylko w sytuacji, gdy przygotowanie do zabiegu nie wymaga zmiany dotychczasowego sposobu odżywiania. Przy konieczności ominięcia 1 lub 2 posiłków w związku z wykonywanym zabiegiem operacyjnym zalecany jest dożylny wlew roztworu glukozy z insuliną i potasem (500 ml 10% roztworu glukozy z 12 j. preparatu szybkodziałającego insuliny i 10 mmol KCl), z prędkością 100–150 ml/ /godz. Dawkę insuliny i potasu należy zmodyfikować w zależności od stężenia glukozy i potasu we krwi. 

Poczytaj c.d

Źródło: www.dk.viamedica.pl

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"