Zasady, których jakie należy przestrzegać przy wykonywaniu wstrzyknięć insuliny:
Nowo założoną igłę „przestrzykuje” się insuliną, aby usunąć znajdujące się w niej powietrze. W tym celu nastawia się pokrętłem na piórze insulinowym 2 lub 3 j. insuliny do podania i naciska się tłok, kierując igłę do góry. Na czubku igły powinna się pojawić kropla insuliny. Jeżeli używamy wielokrotnie tej samej igły, to przed wykonaniem każdego zastrzyku należy również ją przestrzyknąć, żeby sprawdzić, czy jest drożna.
Przed iniekcją miesza się insulinę nieprzezroczystą (np. Humulin N, Insulatard lub mieszankę insulinową), obracając delikatnie pióro albo fiolkę, aby uzyskać jednolity roztwór.
Przed wstrzyknięciem insuliny nie trzeba dodatkowo dezynfekować skóry.Po wykonaniu zastrzyku nie wyciąga się natychmiast igły, aby uniknąć wypłynięcia insuliny. Trzeba odczekać kilka sekund i wówczas wyciągnąć igłę (odliczyć do 10).
Jeżeli po zastrzyku na powierzchnię skóry wypłynie trochę insuliny, najczęściej nie ma to istotnego znaczenia. Nie trzeba robić dodatkowego zastrzyku.
Nie „rozmasowuje” się miejsca po wstrzyknięciu insuliny, ponieważ może to przyspieszyć jej wchłonięcie i powodować niedocukrzenie.
Kropla krwi, która czasem pojawia się po wykonaniu zastrzyku, nie powinna niepokoić. Może to oznaczać, że trafiliśmy w drobne naczynie krwionośne. Nie wpływa to na działanie insuliny, krew usuwa się wacikiem.
Wysoka temperatura otoczenia powoduje szybsze wchłanianie insuliny, co może być przyczyną niespodziewanego niedocukrzenia; należy o tym pamiętać w upalne dni i po ciepłej kąpieli.
Zmiana miejsc wstrzyknięć:
Należy zmieniać regularnie miejsca wstrzyknięć insuliny. Insulina podawana przez długi czas w to samo miejsce może spowodować przerost tkanki podskórnej i powstawanie w niej zrostów oraz guzków. Może to być przyczyną zaburzenia wchłaniania insuliny i defektu natury kosmetycznej. W przypadku pogorszenia kontroli glikemii, zwłaszcza u osób długo chorujących na cukrzycę, należy obejrzeć i dotknąć palcem miejsca wstrzyknięć insuliny, by sprawdzić, czy nie powstały w nich przerosty tkanki podskórnej. Insulina podana w takie miejsca nie wchłania się do krwi (tak jakby nie było zastrzyku) albo wchłania się ze znacznym opóźnieniem, co może być przyczyną niedocukrzenia w zupełnie nieoczekiwanej chwili. Miejsca iniekcji insuliny należy zmieniać racjonalnie, według wcześniej ustalonego schematu. Na przykład przez 2 tygodnie podaje się insulinę w prawą połowę ciała: prawą połowę brzucha (insulina krótko działająca lub analog) i prawe udo (insulina o pośrednim czasie działania). Przez kolejne 2 tygodnie iniekcje wykonuje się w lewą połowę ciała. Potem można zmienić miejsca, np. prawe ramię i prawy pośladek. Każdy kolejny zastrzyk wykonuje się w miejsce oddalone o opuszkę palca od poprzedniego wkłucia.
