Co roku wiele młodych, chorych na cukrzycę typu 1 osób decyduje się na wyjazd zarobkowy. Powodów jest wiele: zarobić na wakacje, opłatę za studia itd. Praca najczęściej jest krótko terminowa ale za to ciężka, wymagająca i zmianowa (ogrodnictwo, budowlanka, przemysł spożywczy). Dlatego przygotowanie takiego wyjazdu jest nie lada wyzwaniem dla osoby chorej na cukrzycę. Musi pomyśleć o wielu rzeczach.

Pierwsze kroki przed wyjazdem, diabetyk powinien skierować do lekarza diabetologa. Gdzie dowie się o dodatkowych badaniach i ewentualnych przeciwwskazań do podjęcia tego typu pracy. Od lekarza powinien otrzymać również zaświadczenie (najlepiej po angielsku) o:

- typie cukrzycy na którą choruje

- rodzaju leczenia (indywidualna pompa insulinowa, peny)

- rodzaj insuliny którą stosuje czy tabletki

Wzór takiego formularza jest dostępny w internecie.

 Bardzo ważną sprawą jest ubezpieczenie zdrowotne na terenie innych państw. W krajach wspólnoty wystarczy wyrobienie karty EKUZ 111, na podstawie której możemy zostać przyjęci w nagłych wypadkach do szpitala w UE. Zakres ubezpieczenia w/w karty jest niewielki, należy więc dokupić dodatkowo polisę z zaznaczeniem leczenia następstw chorób przewlekłych. Większość towarzystw ubezpieczeniowych ma taką opcję.

 Podczas rozmowy z pracodawcą lub firmą organizującą wyjazd należy, dowiedzieć się czy w miejscu zamieszkania przewidziano lodówkę. Będzie potrzebna dla przechowania insuliny. Jeśli nie, to powinno się pomyśleć o własnej np. turystycznej, lub samochodowej. Warto aby była na prąd. Może okazać się że, dostępna będzie jedna lodówka na kilka lub kilkanaście osób. Wówczas dobrym pomysłem jest zabezpieczenie insuliny w pojemniku z bardzo wyraźnym opisem (po angielsku i w języku państwa miejsca pracy). Współlokatorzy powinni być dodatkowo poinformowani o twojej chorobie i o lekach w lodówce.

Najtrudniej jest określić ile i czego będzie potrzebne w trakcie wyjazdu. Na decyzję ma wpływ: w jakich warunkach pogodowych będzie praca, jaka będzie temperatura w miejscu pracy, czy jest się osobą aktywną czy nie itd. Do tego warto wziąć pod uwagę utratę lub zniszczenie leków podczas podróży.

Przyjęło się że, warto zabrać ze sobą:

- zapas leków (insulina, tabletki) zabiera się więcej niż w normalnych warunkach życia codziennego (co najmniej jedną trzecią)

- dwa peny (jeden zapasowy) wraz z igłami lub wkłucia do pompy insulinowej na ok 14 dni dłużej niż planowany wyjazd.

- w razie możliwości zapasową pompę insulinową z zapisanymi na kartce danymi o bazie
- glukometr, zapasowe paski, lancety do nakłuwacza

- baterie do glukometru i do pompy insulinowej.
- glukozę w tabletkach lub żelu

- glukagon.
- paski Ketodiastix do oznaczania ketonów i glukozy w moczu na wypadek hiperglikemii.
- identyfikator chorego w formie silikonowej bransoletki z napisem najlepiej w języku angielskim (I`m diabetic)

Jeśli osoba chora na cukrzycę nie pracuje stale, lub nie uprawia wysiłku fizycznego to powinna częściej sprawdzać poziom glikemii (przynajmniej przez pierwszych kilka dni). Tutaj także dobrą praktyką jest poinformowanie osób współpracujących o własnej chorobie i prawidłowych reakcji na hipoglikemię.

Przy sobie, w miejscu pracy zawsze powinien znajdować się zapas glukozy i/lub butelka coca-coli. W celu uniknięcia chorób skóry, na które osoba chora na cukrzycę ma większe predyspozycje zaleca się wygodne obuwie oraz skarpetki z naturalnych włókien.

Poznanie kilkunastu słów związanych z cukrzycą w języku państwa miejsca pracy ułatwi ewentualną pomoc służbom ratunkowym.

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

  W UK nie ma bezpośredniego świadczenia dla chorych na cukrzycę. Podlegają oni pod tzw Disability Living Allowance - DRD. Jest to zasiłek dla osób niepełnosprawnych. Świadczenie niepodlegające opodatkowaniu i wolne od podatku.Oznacza to, że każdy spełniający wymogi może złożyć wniosek. Nie ma znaczenia poziom dochodów i oszczędności rodziców lub opiekunów dziecka chorego na cukrzycę. O zasiłek (DLA) dla wszystkich niepełnosprawnych dzieci ubiegać się można po 3 miesiącach od diagnozy i spełniać następujące warunki:

• wiek poniżej 16 lat

• potrzeba dodatkowej opieki lub trudności w poruszaniu się

• przebywać w Wielkiej Brytanii lub innym kraju EOG (europejski obszar gospodarczy) i Szwajcarii

• mieszkać w UK co najmniej 2 lata w ostatnich 3 latach

• być stałym mieszkańcem UK, Irlandi Pn, wyspy Man, wysp normandzkich

• nie podlegać kontroli w urzędzie imigracyjnym    
  

Udostępnij 

Zasiłek DLA składa się z 2 komponentów (mobility – poruszanie się i care – opieka osoby trzeciej). Dziecko może aplikować w obu tych częściach. Zasady kwalifikacji zależą od niezależności mobilnej dziecka oraz od czasu trwania dodatkowej opieki przez rodzica lub opiekuna. Występują 2 grupy mobility i 3 grupy care. Dokładny podział i opis znajduje się w formularzu zgłaszającym.

 Jeśli rodzic lub opiekun spędza 35 godzin opiekując się chorym dzieckiem może starać się o zasiłek dla opiekuna (carers allowance). Płatność zasiłku najczęściej występuje w okresach 4-tygodniowych i zależy od terminu dostarczenia odpowiedniego formularza. Kiedy dziecko kończy 16 lat należy wówczas wypełnić tzw PIP (Personal Independence Payment). Informację o PIP dziecko otrzymuje listownie zaraz po skończeniu 16 roku życia. Do czasu wysłania PIP płatności zasiłku DLA zostają wstrzymane.

 W UK diabetyk prowadzony jest przez lekarza pierwszego kontaktu (GP – General Practicioner) lub w klinice diabetologicznej przez specjalistę, która znajduje się najczęściej przy szpitalu. W domuu otrzymamy pomoc przez pielęgniarki (Diabetes Nurse) które pomagają w przeliczaniu dawekinsuliny, uczą jakmierzyć cukier itd. W ramach NHS (National Health Service) każda osoba chora na cukrzycę ma prawo do bezpłatnej insuliny, pasków do glukometrów, penów, igieł itd. Darmowe pompy insulinowe w UK, otrzymują je jedynie chorzy z złymi wynikami HbA1c oraz kobiety planujące ciąże. Tutaj termin rozpoczęcia leczenia pompą insulinową zaczyna się na trzy miesiące przed planowanym zajściem w ciąże.

 Dodatkowo w ramach ubezpieczenia przysługuje:

• badanie HbA1c – raz w roku

• badanie ciśnienia krwi – raz w roku

• badanie cholesterolu - raz w roku

• badanie w kierunku cukrzycowej choroby oczu (dawniej retinopatii) raz w roku

• badanie stóp – raz w roku

• badanie wydolności nerek – raz w roku

• kontrola wagi

• pomoc specjalisty w rzuceniu palenia

• planowanie indywidualnej pomocy i leczenia cukrzycy

• uczestnictwo w szkoleniu na temat radzenia sobie z cukrzycą

• opieka dla dzieci przez wyspecjalizowany personel diabetologiczno – pediatryczny

• wysokiej jakości opieka szpitalna

• informacje i specjalistyczna pomoc w planowaniu i prowadzeniu ciąży

• możliwość konsultacji ze specjalistami od powikłań cukrzycowych

• wsparcie emocjonalne i psychologiczne

 Przydatne linki:

https://www.gov.uk/disability-living-allowance-children/how-to-claim

https://www.diabetes.org.uk/

1. Postępowanie orzecznicze wobec kierowców z cukrzycą reguluje załącznik nr 6 do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 17 lipca 2014 r. w sprawie badań lekarskich osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami i kierowców (DzU z 2014 r. poz. 949) pt. „Szczegółowe warunki badania lekarskiego w zakresie cukrzycy”.

2. Na podstawie przeprowadzonego badania lekarskiego, wyników badań dodatkowych oraz wniosków z konsultacji uprawniony do badań kierowców lekarz ocenia ryzyko dla bezpieczeństwa ruchu drogowego, uwzględniając je w orzeczeniu lekarskim.

3. Zgodnie z punktem 4 wyżej wymienionego załącznika do rozporządzenia obowiązek uzyskania opinii specjalisty w dziedzinie diabetologii albo innego lekarza prowadzącego leczenie cukrzycy, w tym o braku innych przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami związanych z cukrzycą, dotyczy osób:

- ubiegających się o lub posiadających prawo jazdy kategorii C1, C1+E, C, C+E, D1, D1+E, D, D+E lub pozwolenie na kierowanie tramwajem;

- wykonujących transport drogowy,

- kierujących pojazdem uprzywilejowanym bądź przewożącym wartości pieniężne;

- instruktorów i egzaminatorów prawa jazdy.

4. Lekarz uprawniony do badań kierowców w przypadku wątpliwości diagnostyczno-orzeczniczych może zlecić również konsultację diabetologiczną w przypadku, gdy:

- pacjent ma niedostateczną wiedzę dotyczącą cukrzycy, jej leczenia i możliwych powikłań;

- pacjent nie stosuje się do zaleceń lekarskich, a w szczególności nie prowadzi samokontroli glikemii lub nie stosuje zleconej farmakoterapii;

- w udokumentowanej samokontroli glikemia niższa niż 70 mg/dl stanowi powyżej 10% wszystkich wyników;

- nie ma wyrównania metabolicznego choroby (HbA1c> 8%).

5.Konsultacja diabetologiczna do badań kierowców, aby mogła być uwzględniona przez lekarza orzecznika,musi zakończyć się wydaniem opinii w formie karty konsultacyjnej diabetologicznej, według wzoru określonego w załączniku nr 6 do wyżej wymienionego rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 17 lipca 2014 r. (patrzs. A63).

6.Lekarz diabetolog, wypełniając kartę konsultacyjną, powinien także ocenić zdolność chorego do kierowania pojazdem. Postępowanie związane z zaburzeniami gospodarki węglowodanowej może mieć następujący wpływ na ostateczną decyzję orzeczniczą:

- brak przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi:

bez ograniczeń czasowychwynikających z przeprowadzonej diagnostyki zaburzeń gospodarki węglowodanowej,

ze wskazaniem ograniczeń czasowychwynikających ze stwierdzonych zaburzeń gospodarki węglowodanowej (odpowiadające niskiemu lub zwiększonemu ryzyku dla bezpieczeństwa ruchu drogowego);

- przeciwwskazania zdrowotne do kierowania pojazdami silnikowymi wynikające ze stwierdzonych zaburzeń gospodarki węglowodanowej:

względne — ze wskazaniem 6-miesięcznego terminu, po którym pacjent ponownie będzie mógł przystąpić do kwalifikacji lekarskiej (odpowiadające wysokiemu ryzyku dla bezpieczeństwa ruchu drogowego z możliwością ponownego badania kwalifikującego),

bezwzględneprzeciwwskazania zdrowotne do kierowania pojazdami silnikowymi (odpowiadające wysokiemu ryzyku dla bezpieczeństwa ruchu drogowego bez zaznaczenia terminu ponownego badania kwalifikującego).

7.Bezwzględne przeciwwskazania do kierowania pojazdami są następujące: u kierowców posiadających prawo jazdy kategorii: AM, A1, A2, A, B1, B, B+E lub T - nawracająca ciężka hipoglikemia (tj. co najmniej 2 przypadki ciężkiej hipoglikemii w okresie ostatnich 12 miesięcy),

- nieświadomość hipoglikemii; u kierowców posiadających prawo jazdy kategorii C1, C1+E, C, C+E, D1, D1+E, D, D+E lub pozwolenie na kierowanie tramwajem, wykonujących transport drogowy lub kierujących pojazdem uprzywilejowanym bądź przewożącym wartości pieniężne, a także instruktorów i egzaminatorów prawa jazdy

- jakikolwiek przypadek ciężkiej hipoglikemii,

- nieświadomość hipoglikemii,

- inne powikłania związane z cukrzycą, wykluczające możliwość kierowania pojazdami.

8.Wypełnioną kartę konsultacyjną specjalista diabetolog przekazuje za pośrednictwem pacjenta lekarzowi uprawnionemu do badań kierowców. W przypadku negatywnej opinii o możliwości kierowania pojazdami zaleca się przekazanie przez diabetologa takiej informacji bezpośrednio orzecznikowi, który skierował na konsultację.

9.Lekarzem właściwym do przeprowadzenia konsultacji diabetologicznej jest lekarz mający specjalizację w dziedzinie diabetologii lub lekarz posiadający inną specjalizację, prowadzący leczenie cukrzycy u konsultowanego pacjenta. 

Zalecenia kliniczne dotyczące postępowania u chorych na cukrzycę, 2016

źródło:www.dk.viamedica.pl 

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

 Zasiłek pielegnacyjny to świadczenie finansowe przyznawane osobom z orzeczeniem o niepełnosprawności, niezdolnym do samodzielnej egzystencji. Ma na celu częściowe pokrycie wydatków wynikających z konieczności zapewnienia  opieki i pomocy drugiej osoby. Zasiłek pielęgnacyjny to rodzinne świadczenie opiekuńcze, przysługujące:

- niepełnosprawnemu dziecku

- osobie niepełnosprawnej w wieku powyżej 16. roku życia, jeżeli legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności

- osobie niepełnosprawnej w wieku powyżej 16. roku życia legitymującej się orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, jeżeli niepełnosprawność powstała w wieku do ukończenia 21. roku życia

- osobie, która ukończyła 75 lat

 Zasiłek pielęgnacyjny jest przyznawany niezależnie od dochodu na osobę w rodzinie. Także jego wysokość nie jest uzależniona od kryterium dochodowego. Dla wszystkich uprawnionych kwota zasiłku wynosi 215,84 zł. miesięcznie (dane za 2020 r).

 Prawo do zasiłku pielęgnacyjnego ustala się na czas nieokreślony. Jeżeli jednak orzeczenie o niepełnosprawności lub orzeczenie o stopniu niepełnosprawności zostało wydane na czas określony, prawo do zasiłku przysługuje do ostatniego dnia miesiąca, w którym upływa termin ważności orzeczenia.

Zasiłek pielęgnacyjny  nie przysługuje osobie umieszczonej w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie. Zasiłku nie otrzyma więc osoba umieszczona w domu pomocy społecznej, młodzieżowym ośrodku wychowawczym, schronisku dla nieletnich, zakładzie poprawczym, areszcie śledczym, zakładzie karnym czy też szkole wojskowej lub innej szkole, jeżeli instytucje te zapewniają nieodpłatnie pełne utrzymanie.

  Co do zasady, prawa do zasiłku nie mają również osoby, które posiadają członków rodziny uprawnionych do pobierania świadczeń za granicą na pokrycie kosztów opieki nad osobą niezdolną do samodzielnego funkcjonowania. Przeszkodą nie jest zaś (pod pewnymi warunkami) samo bycie cudzoziemcem zamieszkałym w Polsce.

 W kontekście ustalenia prawa do zasiłku pielęgnacyjnego istotne jest rozróżnienie go od dodatku pielęgnacyjnego. Dodatek pielęgnacyjny jest innym świadczeniem - wypłacanym przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Przyznaje się go osobie uprawnionej do emerytury lub renty, jeżeli osoba ta została uznana za całkowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej egzystencji albo ukończyła 75 lat.

 Od 2016 r. obowiązuje regulacja, która stanowi, że w przypadku, gdy osoba pobrała za ten sam okres jednocześnie zasiłek pielęgnacyjny oraz dodatek pielęgnacyjny wypłacany wraz ze świadczeniem emerytalnym lub rentowym Zakład Ubezpieczeń Społecznych lub inny organ wypłacający emeryturę lub rentę pomniejsza ją o kwotę nienależnego zasiłku pielęgnacyjnego wypłaconego za ten okres i przekazuje tę kwotę na rachunek bankowy organu właściwego jako zwrot świadczeń nienależnie pobranych.

Podstawa prawna:

- Ustawa z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1579).

na podstawie www.kadry.infor.pl

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"