Z roku na rok wzrasta liczba osób chorujących na cukrzycę, leczonych pompą insulinową. Obawy o działanie pompy insulinowej związane z przejściem przez urządzenia kontrolne (security) nie tylko na lotnisku, ale również np. w sądzie są uzasadnione. Podczas odprawy na lotnisku musimy dostosować się do pewnych zachowań (np. nie zostawiać bagażu bez opieki) oraz procedur bezpieczeństwa. Najważniejsze to ręczne detektory metali i to co nas bardziej interesuje - bramki elektromagnetyczne. Zmienne pole magnetyczne jakie emitują bramki kontrolne spełniają rygorystyczne normy bezpieczeństwa i mają znikomy wpływ na organizm człowieka (statystycznie podróżny przebywa 1-2 s z częstotliwością zmian pola od 1 KHz – 1 MHz).

Udostępnij

 Te same parametry pola mogą jednak mieć wpływ na aparaturę medyczną – aparat EKG Holter, stymulator serca czy naszą pompę insulinową. W wyniku działania może dojść do skasowania ustawień lub przesterowania ich pracy.

 Aby tego uniknąć powinno się pompę insulinową na czas przejścia odpiąć, oddać kontrolującemu lub innej osobie. Następnie sprawdzić i podłączyć. Teoria to jedno a praktyka to drugie. Często zdarza się że kontroler, pomimo udzielonej informacji oraz dostępu do zaświadczenia lekarskiego każe przejść z pompą insulinową przez bramki bezpieczeństwa (security). Zgodnie z zasadą „przezornego Pan Bóg strzeże” warto do kontroli przygotować się wcześniej. Odpiąć i „zaskoczyć” strażnika podając mu lub innej osobie naszą pompę insulinową po zewnętrznej stronie bramek bezpieczeństwa.

 Bagaż podręczny w którym nie powinna znaleźć się nasza pompa insulinowa, prześwietlany jest przy pomocy promieniami RTG o parametrach nie szkodliwych dla ludzi. Urządzenia RTG na lotniskach poddawane są ostrej kontroli przeprowadzanej przez Państwową Agencję Atomistyki oraz inspektorów dozoru jądrowego.

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

 Co roku wiele młodych, chorych na cukrzycę typu 1 osób decyduje się na wyjazd zarobkowy. Powodów jest wiele: zarobić na wakacje, opłatę za studia itd. Praca najczęściej jest krótko terminowa ale za to ciężka, wymagająca i zmianowa (ogrodnictwo, budowlanka, przemysł spożywczy). Dlatego przygotowanie takiego wyjazdu jest nie lada wyzwaniem dla osoby chorej na cukrzycę. Musi pomyśleć o wielu rzeczach.

Pierwsze kroki przed wyjazdem, diabetyk powinien skierować do lekarza diabetologa. Gdzie dowie się o dodatkowych badaniach i ewentualnych przeciwwskazań do podjęcia tego typu pracy. Od lekarza powinien otrzymać również zaświadczenie (najlepiej po angielsku) o:

- typie cukrzycy na którą choruje

- rodzaju leczenia (indywidualna pompa insulinowa, peny)

- rodzaj insuliny którą stosuje czy tabletki

Wzór takiego formularza jest dostępny w internecie.

 Bardzo ważną sprawą jest ubezpieczenie zdrowotne na terenie innych państw. W krajach wspólnoty wystarczy wyrobienie karty EKUZ 111, na podstawie której możemy zostać przyjęci w nagłych wypadkach do szpitala w UE. Zakres ubezpieczenia w/w karty jest niewielki, należy więc dokupić dodatkowo polisę z zaznaczeniem leczenia następstw chorób przewlekłych. Większość towarzystw ubezpieczeniowych ma taką opcję.

 Podczas rozmowy z pracodawcą lub firmą organizującą wyjazd należy, dowiedzieć się czy w miejscu zamieszkania przewidziano lodówkę. Będzie potrzebna dla przechowania insuliny. Jeśli nie, to powinno się pomyśleć o własnej np. turystycznej, lub samochodowej. Warto aby była na prąd. Może okazać się że, dostępna będzie jedna lodówka na kilka lub kilkanaście osób. Wówczas dobrym pomysłem jest zabezpieczenie insuliny w pojemniku z bardzo wyraźnym opisem (po angielsku i w języku państwa miejsca pracy). Współlokatorzy powinni być dodatkowo poinformowani o twojej chorobie i o lekach w lodówce.

Najtrudniej jest określić ile i czego będzie potrzebne w trakcie wyjazdu. Na decyzję ma wpływ: w jakich warunkach pogodowych będzie praca, jaka będzie temperatura w miejscu pracy, czy jest się osobą aktywną czy nie itd. Do tego warto wziąć pod uwagę utratę lub zniszczenie leków podczas podróży.

Przyjęło się że, warto zabrać ze sobą:

- zapas leków (insulina, tabletki) zabiera się więcej niż w normalnych warunkach życia codziennego (co najmniej jedną trzecią)

- dwa peny (jeden zapasowy) wraz z igłami lub wkłucia do pompy insulinowej na ok 14 dni dłużej niż planowany wyjazd.

- w razie możliwości zapasową pompę insulinową z zapisanymi na kartce danymi o bazie
- glukometr, zapasowe paski, lancety do nakłuwacza

- baterie do glukometru i do pompy insulinowej.
- glukozę w tabletkach lub żelu

- glukagon.
- paski Ketodiastix do oznaczania ketonów i glukozy w moczu na wypadek hiperglikemii.
- identyfikator chorego w formie silikonowej bransoletki z napisem najlepiej w języku angielskim (I`m diabetic)

Jeśli osoba chora na cukrzycę nie pracuje stale, lub nie uprawia wysiłku fizycznego to powinna częściej sprawdzać poziom glikemii (przynajmniej przez pierwszych kilka dni). Tutaj także dobrą praktyką jest poinformowanie osób współpracujących o własnej chorobie i prawidłowych reakcji na hipoglikemię.

Przy sobie, w miejscu pracy zawsze powinien znajdować się zapas glukozy i/lub butelka coca-coli. W celu uniknięcia chorób skóry, na które osoba chora na cukrzycę ma większe predyspozycje zaleca się wygodne obuwie oraz skarpetki z naturalnych włókien.

Poznanie kilkunastu słów związanych z cukrzycą w języku państwa miejsca pracy ułatwi ewentualną pomoc służbom ratunkowym.

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

 Coraz więcej osób chorych na cukrzycę leczonych jest przy pomocy indywidualnej pompy insulinowej. Wielu z nich podróżuje lub będzie podróżować samolotem. Nie ma przeciwwskazań co do korzystania z pompy insulinowej podczas lotu. Jednak obserwacje, poparte prawami fizyki wykazują pewną zależność między startem, lądowaniem a działaniem naszego urządzenia.

  Nie chodzi tutaj o zakłócanie pracy urządzeń pokładowych jak w przypadku telefonu czy laptopa, które należy wyłączyć lub przełączyć w tryb samolotowy. Czynnikiem na który należy zwrócić uwagę to zmiana ciśnienia atmosferycznego wraz ze wzrostem wysokości. Dokładniej mówiąc jego szybkość zmiany podczas startu lub lądowania. Wiele osób doświadczyło lub doświadcza zmianę ciśnienia w samolocie. Objawia się ono zatykaniem uszu a często ich bólem. Jest to efekt rozprężania się ciśnienia w uchu które dostosowuje się do niższego ciśnienia panującego w kabinie samolotu na wysokościach przelotowych. Pompa insulinowa również podlega prawom fizyki. W tym przypadku prawu Henry”ego, które określa zasady rozpuszczalności gazów w cieczy. W pompie insulinowej panuje ciśnienie o pewnej wartości, które potrzebne jest do wpompowania (dostarczenia) insuliny. Różnice ciśnień które powstają w trakcie startu i lądowania powodują uwalnianie powietrza z insuliny tworząc bąbelki gazów. Szybki spadek ciśnienia podczas startu powoduje zmianę objętości bąbelków (proces rozszerzania). W efekcie część insuliny poza kontrolą zostaje wepchnięta do drenu a pośrednio do ciała diabetyka przez zwiększające się bąbelki gazu. Podczas lądowania wzrost ciśnienia powoduje zmniejszanie się bąbelków co skutkuje pojawieniem się powietrza w zbiorniku na insulinę.

 Objawy hipoglikemii podczas lotu związane ze startem, zaobserwowano głównie u dzieci. Wiadomo że, mali pacjenci mają mniejsze zapotrzebowanie na insulinę dlatego nawet niewielkie, niekontrolowane nadwyżki insuliny mogą doprowadzić do reakcji hipoglikemicznych. Co innego u dorosłych, tu w/w nadwyżki mogą przejść niezauważenie, chyba że mają dużą wrażliwość na insulinę.

 W obu grupach pacjentów warto wziąć pod uwagę stres i emocje jakie są podczas podróży samolotem. Stany te powodują zwiększone wydzielanie kontregulatorów (adrenalina, kortyzol itd.) co również może zniwelować obniżenie poziomu glukozy we krwi. Kontrolując zawartość zbiorniczka z insuliną (powietrze) oraz ewentualne odpowietrzenie go przed i po lądowaniu unikniemy hiperglikemię.

 Warto więc przemyśleć czy, w trakcie startu i lądowania nie odłączyć na chwilępompę insulinową od ciała, a przed ponownym podłączeniem ewentualnieodpowietrzyć zbiornik z insuliną.

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

 Podróże nie są przeciwwskazane w cukrzycy. Chorzy na cukrzycę, szczególnie typu 1 oraz typu 2, leczeni insuliną powinni przygotować się do podróży, uwzględniając m.in. czas jej trwania, środek transportu, zmianę strefy  czasowej (w tym przypadku należy uwzględnić kierunek podróży — na wschód lub na zachód) i klimat kraju docelowego. Szczególną trudność może chorym sprawić szybka zmiana strefy czasowej (podróż samolotem).

Udostępnij

1. Chorzy na cukrzycę, szczególnie typu 1, leczeni insuliną powinni w okresie przestawienia organizmu na nową strefę czasową (przyjmuje się, że okres ten trwa tyle dni, ile godzin wynosi różnica czasu) zachować szczególną ostrożność. W tym okresie konieczna jest częsta kontrola glikemii.

2. Chorzy leczeni  insuliną podawaną w modelu baza–bolus przy podróżach samolotem na zachód (wydłużenie dnia) powinni podać dotychczas stosowaną dawkę insuliny długodziałającej wieczorem nowego czasu. Ewentualne hiperglikemie wynikające np. ze spożywania posiłków na pokładzie samolotu mogą być korygowane dodatkowymi dawkami insuliny krótkodziałającej/analogu szybkodziałającego. Przy podróży na wschód (skrócenie dnia) może być konieczne zmniejszenie dawki insuliny długodziałającej podawanej wieczorem.

3. Chorzy leczeni za pomocą  osobistej pompy insulinowej nie muszą korygować zegara pompy ani modyfikować dawek insuliny, jeśli zmiana czasu nie przekracza 2 godzin. Jeśli natomiast zmiana czasu jest większa, a planowany pobyt w innej strefie czasowej długi, zaleca się stopniowe przesuwanie ram czasowych wlewu podstawowego o 2 godziny dziennie.

Zalecenia kliniczne dotyczące postępowania u chorych na cukrzycę, 2017

za pozwoleniem www.viamedica.pl

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"