- utrzymanie lub wręcz spadek masy ciała, znaczna poprawa wyrównania cukrzycy,
- spadek wartości glikemii w wyniku wzrostu wrażliwości na insulinę po wysiłku fizycznym,
- zmniejszenie dawek insuliny do posiłku lub doustnych leków przeciwcukrzycowych.

  Ze względu na inny mechanizm cukrzycy typu 1, regularny trening u tych chorych wymaga zmiany diety i dawkowania insuliny, by skutecznie wpływał na wyrównanie cukrzycy. Różne formy aktywności fizycznej, ich intensywność i czas trwania mają różny wpływ na wartości glikemii u chorych. Warto być pod kontrolą lekarza i dietetyka.

 Ćwiczenia anerobowe jak: szybki bieg, podnoszenie ciężarów, ćwiczenia siłowe, to ćwiczenia w czasie których dochodzi do wzrostu poziomu cukru we krwi, który może utrzymywać się przez dłuższy czas. Zwyżka cukru we krwi jest wynikiem nadmiernej stymulacji nerwowego układu adrenergicznego, a źródłem energii jest glikogen spalany w mięśniach (glukoza w mięśniach i wątrobie jest magazynowana w tej postaci). W początkowym okresie pogarsza się wrażliwość na insulinę. Korzystne jest jednak to, że w okresie późniejszym po wysiłku utrzymuje się zwiększona wrażliwość na insulinę. Ćwiczenia anerobowe należy wdrażać po konsultacji z lekarzem.

 Ćwiczenia aerobowe (dynamiczne) - spacer, bieganie, pływanie, taniec, jazda na rowerze, w czasie tych ćwiczeń energia pozyskiwana jest z tłuszczów i węglowodanów (glukozy krwi i glikogenu mięśni), które ulegają spalaniu. Prowadzić to może do niedocukrzenia, zwłaszcza gdy nie zmniejszono przed wysiłkiem dawki insuliny. Zaś przy długotrwałym wysiłku, samo zwiększenie kaloryczności diety (dodatkowy posiłek) może nie wystarczać. Po dłuższym okresie ćwiczeń następuje przestrojenie organizmu: ciało korzysta głównie z tłuszczów, oszczędzając glikogen oraz glukozę w krwi. Pozwala to na bardziej skuteczne utrzymywanie poziomu cukru we krwi. Nie powinno wówczas dochodzić do niedocukrzeń.

 Zalecane ćwiczenia (wg American College of Sports Medicine). Chorym zaleca się 3 do 5 razy w tygodniu przez 20 - 60 min ćwiczenia aerobowe (spacer, bieganie, pływanie, taniec). Zwykle jest to 55 - 65% maksymalnego poziomu tętna, co determinuje intensywność ćwiczeń. Istnieje specjalny wzór na obliczenie częstości akcji serca (tętno), jaka może być osiągnięta w czasie wysiłku fizycznego. Ponadto wskazane jest wykonywanie ćwiczeń oporowych, 2 - 3 razy w tygodniu co najmniej jednego zestawu 8 - 10 ćwiczeń angażujących różne grupy mięśni.

 W skład jednego zestawu wchodzi ok 12 powtórzeń. Do ćwiczeń należy włączyć ćwiczenia rozciągające. Jest to prewencja zmian stawowo - mięśniowych, będących wynikiem szczególnie źle wyrównanej cukrzycy (procesy uszkadzające struktury stawowe). Na początek i zakończenie ćwiczeń wskazane są rozgrzewka oraz wyciszające ćwiczenia kończące. Rozgrzewka to 5 - 10 min mniej intensywnych ćwiczeń, w które zaangażowane są te grupy mięśni co w ćwiczeniach właściwych (np. spacer przed planowanym biegiem). Na zakończenie również 5 - 10 min rozluźniających ćwiczeń.

 Ogólne zalecenia dotyczące ćwiczeń sportowych dla chorych na cukrzycę typu 1 wg ADA (American Diabetes Association) i rekomendacji dla osób z typem 1 cukrzycy (S. Colberg, Diabetes Educator 2000):

- unikać wykonywania ćwiczeń przy stężeniu glukozy powyżej 250 mg/dl z towarzyszącą kwasicą ketonową (aceton w moczu) jak również powyżej 300 mg/dl bez ketozy. Przy poziomie glukozy ok 100 mg/dl spożyć dodatkowy posiłek.
- w trakcie uprawiania sportu obserwować reakcje organizmu (hipoglikemia, hiperglikemia) i odpowiednio korygować dawki insuliny lub spożywania dodatkowych węglowodanów.
- często oznaczać poziom glikemii, poznając wpływ różnych ćwiczeń na poziom glikemii.
- w miarę potrzeby spożyć dodatkowy posiłek, pamiętać o zabezpieczeniu dodatkowego pożywienia przy planowaniu wysiłku.

 Przeprowadź konsultację ze swoim lekarzem, celem doboru bezpiecznego dla ciebie i równocześnie sprawiającego ci przyjemność zestawu ćwiczeń, ich intensywności, czasu trwania. Lekarz posiadając więcej informacji o stanie twojego zdrowia (choroby współistniejące np. serca, nadciśnienie) może zdecydować o zaniechaniu ćwiczeń lub zmniejszenia ich intensywności. Sposób i zakres aktywności fizycznej musi być indywidualnie dobrany dla każdego pacjenta. Najczęściej zalecane ćwiczenia to ćwiczenia dotleniające jak: pływanie, spacer, bieganie, jazda na rowerze - uprawiaj je co najmniej 3 razy na tydzień przez 20-60 min. Dodatkowo stosuj program ćwiczeń siłowych (2 - 3 razy w tygodniu co najmniej jeden zestaw 8 - 10 ćwiczeń x 12 powtórzeń). Wysiłek fizyczny możesz zwiększyć np. wchodzeniem po schodach zamiast korzystania z windy, rzadszym korzystaniem z samochodu. Ćwiczenia zaczynaj od małej intensywności, początkowo np. kilkuminutowe spacery, stopniowo zwiększając ich dystans.

Uwaga! - Rodzaj uprawianych ćwiczeń fizycznych może być uwarunkowany powikłaniami np. ćwiczenia siłowe są niewskazane przy obecności cukrzycowej chorobie oczu (retinopatii), a bieg bądź intensywny spacer przy istnieniu zespołu stopy cukrzycowej. W zespole tym niewskazane jest obciążanie nadmierne kończyn dolnych, szczególnie stóp. 

Piśmiennictwo

1.S. R. Colberg, D. P. Swain - Wpływ ćwiczeń fizycznych na wyrównanie cukrzycy Medycyna po Dyplomie, Vol. 10, Nr 6,2001
2.S. Colberg - Use of clinical practice recomendation for exercise by indyviduals with type 1 diabetes. Diabetes Educator 2000,26/2/
3.M. L Pollack, G. A. Gaesser, J. D. Butcher, et al - The recommended quantity and quality of exercise for developing and maintaining cardiorespiratory and muscular fitness and flexibility in healthy adults. Med Sci Sports Exerc 1998,30/6/
4.J. Devlin - Effects of exercise on insulin sensivity in humans Diab Care 1992,15/11/
5.J. E. Manson, E. B. Rimm, M. J. Stampfer et al - Physical activity and incidence of non-insulin dependent diabetes mellitus in woman Lancet,1991,338/8770/
6.American Diabetes Association - Clinical Practice Recommendation 2000:diabetes mellitus and exercise Diab Care 2000 ,23/suppl 1/
7.F.Kemmer - Prevention of hypoglycemia during exercise in type 1 diabetes Diab Care 1992,1992,15 /suppl 4/

źródło bieganie.pl

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

  W zależności od wieku, płci, masy ciała i indywidualnej predyspozycji organizmu wpływ alkoholu na organizm u każdego jest inny. Wiele napojów alkoholowych zawiera węglowodany, które początkowo powodują wzrost cukru. Alkohol jednak hamuje uwalnianie tzw ratunkowej glukozy do krwi z wątroby (glukagen) powodując obniżenie poziomu cukru (hipoglikemię). Wątroba wówczas skupia się głównie na detoksykacji krwi z alkoholu, a następnie na metabolizowaniu produktów przemiany materii.

 Stanowisko PTD: Dopuszczalne ilości alkoholu to nie więcej niż 20g / dzień dla kobiet i 30g / dzień dla mężczyzn. Alkohol jest absolutnie przeciwwskazany u osób chorujących na cukrzycę, u których dodatkowo stwierdza się podwyższony poziom triglicerydów w surowicy krwi, zdiagnozowano neuropatię i u tych chorych, którzy przebyli zapalenie trzustki.

 Spożycie alkoholu przez chorego na cukrzycę może powodować dwojakiego rodzaju powikłania. Niedocukrzenie – częstsze, ponieważ alkohol hamuje produkcję glukozy w wątrobie. Szczególnie narażeni są na to pacjenci leczeni insuliną oraz lekami z grupy pochodnych sulfonylomocznika.

Ponieważ alkohol obniża poziom glukozy we krwi, osoby z cukrzycą nigdy nie powinny spożywać alkoholowych napojów na pusty żołądek. Diabetyk zawsze powinien dobrze zjeść przed spożyciem alkoholu oraz zabezpieczyć sobie dostęp do przekąsek.

Większe ryzyko wystąpienia hipoglikemii mają pacjenci, przyjmujący insulinę. Mogą doświadczyć dużego spadku poziomu glukozy w nocy. Należy o tym pamiętać podczas korekty dawki leku przed snem. Hipoglikemia poalkoholowa może nastąpić podczas picia oraz do 24 godzin po spożyciu. Poleca się więc nie tylko sprawdzenie poziomu glukozy przed wypiciem, przed położeniem się do łóżka ale także co najmniej raz w nocy. Bezpieczny poziom glukozy zawiera się pomiędzy 5.5 i 7.7mmol/L.

Poniższa tabela podsumowuje ilość węglowodanów, kalorii i jednostek alkoholu.

Uwaga: podane wartości są ogólne i będą się równic w zależności od konkretnej marki.

Czysty alkohol – wątroba nie wydzieli glukagonu, doprowadzając do hipoglikemii.

Kolorowe drinki - zawierają dużo soków owocowych, albo cukru (np. Mohito). Tego typu drinki kończą się zazwyczaj szybką hiperglikemią.

Piwo – najlepiej zastosować na hipoglikemię.

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

Hb lub HGB to skrót od słowa hemoglobina. Jest to białko zawarte w eryrtocytach, które transportuje tlen. Prawidłowe stężenie u osób dorosłych wynosi od 12 do 17 g/dl (u kobiet) i od 13 do 18 g/dl (u mężczyzn). Może też być wyrażone w milimolach/litr. U osób dorosłych w 98% składa się z hemoglobiny A (HbA), która wiąże glukozę. W wyniku tego połączenia powstaje hemoglobina  glikowana (glikowana HbA1). Jej stężenie proporcjonalnie wzrasta w stosunku do częstości epizodów hiperglikemii. Czyli im większe stężenie cukru we krwi, tym większe stężenie HbA1.

 Jest kilka glikowanych frakcji hemoglobiny A1, mianowicie: HbA1a, HbA1b i HbA1c. Spośród tych 3 frakcji tylko HbA1c jest stabilna i dobrze koreluje ze stężeniem cukru we krwi.  Dlatego jest używana jako kryterium wyrównania cukrzycy i jest ważny dla osób chorujących na cukrzycę.

 Prawidłowe stężenie HbA1c wynosi od 4% do 6% hemoglobiny całkowitej, czyli Hb. Naukowcy jednak nie są do końca zgodni co do tego, jak powinno być HbA1c osoby zdrowej. U osób chorych na cukrzycę dopuszcza się wynik HbA1c nieco wyższy niż u zdrowych. Powodem jest wyższe stężenie cukru we krwi pomimo systematycznej kontroli.

 Pacjenci z cukrzycą powinny dążyć do uzyskania wartości jak najbardziej zbliżonych do prawidłowych, czyli poniżej 6,5%. Należy podkreślić że, dla każdego, indywidualnie lekarz powinien ustalić wartość HbA1c do którego pacjent powinien dążyć. Dla większości chorych, z długą historią cukrzycy, wartość ta nie powinna przekraczać 7%. Poniższe normy HbA1c dotyczą diabetyków:

 Źródło: Zalecenia kliniczne dotyczące postępowania u chorych na cukrzycę 2015. Stanowisko Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego 2015

 Można także określić HbA1c przy pomocy pomiarów glukometrem i skorzystanie z poniższych danych. Dokładność zależy od tego jak często badamy poziom glukozy. Jeśli badania są nieregularnie, lub 1 - 2 razy dziennie, to średni wynik z glukometru będzie zafałszowany.

Zasada jest prosta – im więcej wyników z glukometru tym dokładniejsze szacunkowe wyniki HbA1c.

HbA1c w %       HbA1c w mmol/mol        Śr stężenie glukozy          Śr stężenie glukozy

     5                            31                              97 (76 - 120)                        5,4 (4,2 - 6,7)

     6                           42                             126 (100 - 152)                      7,0 (5,5 – 8,0)

     7                           53                             154 (123 -185)                       8,6 (6,8 – 10,3)

     8                           64                             183 (147 - 217)                     10,2 (8,1 – 12,1)

     9                           75                              214 (170 - 249)                    11,8 (9,4 – 13,9)

   10                           86                              240 (193 - 282)                    13,4 (10,7 – 15,7)

   11                           97                              269 (217 - 314)                     14,9 (12,0 – 17,5)

  12                          108                              289 (240 - 347)                     16,5 (13,3 – 19,3)

Wartości w nawiasie pokazują zakres możliwego błędu glukometru.

Badanie HbA1c służy do określenia jak dobrze kontrolujemy naszą cukrzycę. Jest "swoistym" paskiem lakmusowym. Jeśli wynik z ostatnich 3 miesięcy jest powyżej zalecanych norm, oznacza że, poziomy glukozy we krwi były często przekroczone. To z kolei grodzi powstaniem groźnych powikłań cukrzycowych

Badania naukowe wykazują, iż obniżenie HbA1c o 1% lub o 11 mmol/mol redukuje ryzyko uszkodzenia małych naczyń krwionośnych o 25%. Uszkodzenia małych naczyń powodują takie powikłania jak:

1. stopa cukrzycowa

2. cukrzycowa choroba oczu (retinopatia)

3. cukrzycowa choroba nerek (nefropatia)

 Ponadto, w przypadku osób cierpiących na cukrzycę typu 2, obniżenie HbA1c o 1% redukuje ryzyko:

1. amputacji o 43%

2. niewydolność serca o 16%

3. katarakty o 19%

  Badanie HbA1c wykonuje się na podstawie badania krwi żylnej. Mimo, że do badania HbA1c nie trzeba być na czczo.

 To, jak często powinno wykonywać się oznaczenie (badanie) HbA1c, zależy od tego, jak dobrze udaje się kontrolować poziom cukru we krwi. Najczęściej jest to raz na 3 miesiące nie żadziej niż raz w roku.

Wpływ na częstość badania HbA1c ma:

- wyrównanie glikemii

- osiągnięte cele leczenia

- wyrównanie cukrzycy

- zmiana metody leczenia np przejście z pena na pompę insulinową

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

 Z roku na rok wzrasta liczba osób chorujących na cukrzycę, leczonych pompą insulinową. Obawy o działanie pompy insulinowej związane z przejściem przez urządzenia kontrolne (security) nie tylko na lotnisku, ale również np. w sądzie są uzasadnione. Podczas odprawy na lotnisku musimy dostosować się do pewnych zachowań (np. nie zostawiać bagażu bez opieki) oraz procedur bezpieczeństwa. Najważniejsze to ręczne detektory metali i to co nas bardziej interesuje - bramki elektromagnetyczne. Zmienne pole magnetyczne jakie emitują bramki kontrolne spełniają rygorystyczne normy bezpieczeństwa i mają znikomy wpływ na organizm człowieka (statystycznie podróżny przebywa 1-2 s z częstotliwością zmian pola od 1 KHz – 1 MHz).

Udostępnij

 Te same parametry pola mogą jednak mieć wpływ na aparaturę medyczną – aparat EKG Holter, stymulator serca czy naszą pompę insulinową. W wyniku działania może dojść do skasowania ustawień lub przesterowania ich pracy.

 Aby tego uniknąć powinno się pompę insulinową na czas przejścia odpiąć, oddać kontrolującemu lub innej osobie. Następnie sprawdzić i podłączyć. Teoria to jedno a praktyka to drugie. Często zdarza się że kontroler, pomimo udzielonej informacji oraz dostępu do zaświadczenia lekarskiego każe przejść z pompą insulinową przez bramki bezpieczeństwa (security). Zgodnie z zasadą „przezornego Pan Bóg strzeże” warto do kontroli przygotować się wcześniej. Odpiąć i „zaskoczyć” strażnika podając mu lub innej osobie naszą pompę insulinową po zewnętrznej stronie bramek bezpieczeństwa.

 Bagaż podręczny w którym nie powinna znaleźć się nasza pompa insulinowa, prześwietlany jest przy pomocy promieniami RTG o parametrach nie szkodliwych dla ludzi. Urządzenia RTG na lotniskach poddawane są ostrej kontroli przeprowadzanej przez Państwową Agencję Atomistyki oraz inspektorów dozoru jądrowego.

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

Glycemia, or blood glucose value, is expressed in different units - in mmol / L or mg / dL.

The conversion factor: 1 mmol / l = 18 mg / dl is used to convert the blood glucose values from one unit to another.

Share

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

Glukozuria nerkowa (cukromocz) - zaburzenie wchłaniania glukozy w cewkach nerkowych. Doprowadza do obecności glukozy (cukru) w moczu (cukromocz) u osoby bez zdiagnozowanej jeszcze cukrzycy.

 Przyczyną glukozurii nerkowej mogą być nie tylko zaburzenia czynności cewek nerkowych, ale również innych choroby. Najczęściej spowodowana jest przekroczeniem poziomu cukru w osoczu, który nerki nie są już w stanie wchłonąć. Skutkiem tego jest przedostanie się pewnej ilości cukru do moczu.

 Prawidłowa glikemia (stężenie glukozy we krwi) na czczo wynosi do 70 – 90 mg/dl, natomiast prawidłowy próg nerkowy glikemii to 150 – 180mg/dl. Najczęściej przyjmuje się 160 mg/dl. Dlatego w przypadku nieprawidłowego, dopuszczalnego poziomu glukozy na czczo (100 – 125 mg/dl) glukozuria nie będzie występować. Wyjątkiem jest grupa stanowiąca kobiety w ciąży. W ich przypadku tzw próg nerkowy wynosi do 150 mg/dl. U nich może występowaćglukozuria fizjologiczna. Innym wyjątkiem jest tzw cukrzycowa choroba nerek, dawniej zwana nefropatią cukrzycową. W jej przypadku próg nerkowy wynosi 300 mg/dl. Tu pomimo hiperglikemii nie stwierdzi się cukromoczu. Inną przyczyną choroby są uszkodzone kanaliki proksymalne nerek. Cukier pojawi się pomimo prawidłowej glikemii.

Wyróżnia się trzy rodzaje glukozurii:

 Cukrzyca typu 1 - cukrzyca insulinozależna, cukrzyca młodzieńcza, diabetes mellitus type 1, insulin dependent diabetes mellitus - IDDM. 

 Jest jedną z kilku typów cukrzycy. Zgodnie z najnowszymi badaniami, powstaje o podłożu genetycznym i należy do grupy chorób autoimunologicznych (autoagresja). W efekcie stanu zapalnego, uaktywnia się układ odpornościowy który, niszczy komórki β wysp trzustkowych produkujące insulinę. W następstwie tego procesu, który może trwać kilkanaście miesięcy, dochodzi do powolnego całkowitego zaniku jej wydzielania. Kiedy zostaje ok 20% aktywnych komórek produkujących insulinę, uaktywniają się pełne objawy cykrzycy typu 1.

 Cukrzyca typu 1, powinna być leczona wyłącznie za pomocą insuliny. W innym przypadku kończy sie śmiercią ponieważ, inne leki obniżające poziom glukozy we krwi, nie mają możliwości transportowania glukozy do komórek. Prawidłowo leczona wraz z odpowiednią dietą i aktywnością fizyczną nie wpływa na długość życia. Duże nadzieje wiąże się w przyszłości zastosowanie transplantacji trzustki, lub wysp trzustkowych wraz z zastosowaniem tzw "zamkniętej pętli". Jest to w pełni automatyczny system. Bez udziału pacjenta następuje regulacja poziomu glukozy we krwi oraz dobór odpowiedniej ilości insuliny w zalezności od zapotrzebowania. Obecnie stosowane indywidualne pompy insulinowe z systemem CGM nie są w systemie zamkniętym, ponieważ decyzja o ilości podawanej insuliny na podstawie pomiarów należy do chorego.

  Cukrzyca typu 1 stanowi około 10% wszystkich przypadków zachorowań na cukrzycę. Z czego 85% - 90% przypadków dotyczy osób młodych (dzieci, młodzież) przed 30 rokiem życia. Jednak coraz częściej (ok 10% – 15%) występuje powyżej 30 roku życia. Statystycznie początek choroby i jej diagnoza następuje między 12 - 15 rokiem życia. Ale to nie zasada.

Na podstawie badań naukowych genezę cukrzycy typu 1 można podzielić na trzy okresy:

- autoimmunizacja - układ odpornościowy wytwarza autoprzeciwciała, w reakcji na toczący się prawdopodobnie, źle rozpoznany stan zapalny

- autoagresja - atak i niszczenie komórek β wysp trzustkowych przez przeciwciała

- pełnoobjawowa, kliniczna postać cukrzycy typu 1

   Komórki beta (β) które wystepują w wyspach trzustkowych (wyspach Langerhansa) jako jedyne w organizmie produkują insulinę. Kiedy przeciwciała w procesie autoimmunologicznym doprowadzą do ich zniszczenia nastepuje niedobór hormonu anabolicznego - insuliny. Jest niezbędna do prawidłowego metabolizmu węglowodanów, tłuszczów i białek. Gdy nastapi deficyt insuliny, do komórek organizmu nie dociera glukoza potrzebna do ich odżywiania i produkowania energi. Paradoksalnie dochodzi do sytuacji "głodu" komórek przy dużej ilości glukozy w krwioobiegu. To długotrwłe wysokie stężenie glukozy nazywa się hiperglikemią. Nie ustępuje ponieważ, brak insuliny wstrzymuje transport glukozy do komórek.W reakcji na hiperglikemię i informacjię o braku glukozy w komórkach, organizm próbuje się ratować. Uaktywnia rezerwy glukozy znajdujące się w wątrobie. Uwalniając dodatkowe ilości glukozy do krwi powoduje dalszy wzrost jej poziomu. Dlatego przy diagnozie cukrzycy wartości stężenia sięgają często powyżej 500 mg/dl.

 Z braku energii powstającej z glukozy (niedobór insuliny), komórki przestawiają się na alternatywne źródła energii. Zaczynają intensywnie przekształcać aminokwasy oraz rozkładać białka i tłuszcze. W wyniku procesu rozpadu tłuszczów tworzą się ciała ketonowe doprowadzając do zakwaszenia krwi (kwasica ketonowa, acydoza, ketoza). Nastepują poważne zaburzenia metaboliczne takie jak: kwasica ketonowa a następnie śpiączka ketonowa.

Objawy cukrzycy typu 1 ujawniają się nagle i są bardzo charakterystyczne:

• glukoza (glukozuria) i ciała ketonowe w moczu

• senność i zmęczenie

• zaburzenie widzenia

• pragnienie (polidypsja)

• częste oddawanie moczu (częstomocz)

• szybka i duża utrata wagi

• częste nudności i wymioty

• zapach acetonu w ustach i oddechu

  Na dzień dzisiejszy choroba jest nieuleczalna. Leczenie odbywa się poprzez podawanie insuliny w celu zapobieżenia powikłaniom, podawaną do organizmu z zewnątrz. Insulinę podaje się podskórnie, za pomocą strzykawek, penów insulinowych lub indywidualnej pompy insulinowej. Chodzi o to aby naśladować wydzielanie naturalnej insuliny przez trzustkę. Przy penach podaje się analogi insuliny ludzkiej długodziałającej lub o przyspieszonym działaniu. Przy pompie insulinowej natomiast, stosuje się jedynie insulinę krótkodziałającą. Preparaty insulinowe wytwarza się w organizmach modyfikowanych genetycznie – drożdżach i bakteriach.

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

Do głównych form leczenia cukrzycy typu 1 należy:

1. Insulinoterapia.

 Zgodnie z wytycznymi Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego, osoby chore na cukrzycę  typu 1 bezwzględnie powinne podczas leczenia  przyjmować insulinę. Do okresu leczenia insulinoterapią dodać należy również czas remisji choroby (dotyczy głównie cukrzycy typu 1 i LADA). Zaleca się stosowanie wielokrotnych podskórnych dawek insuliny przy użyciu pena lub ciągłego podawania insuliny za pomocą osobistej pompy insulinowej:

- do każdego posiłku

- do ewentualnych korekt glikemii 2 godziny po posiłku

- do ewentualnych korekt glikemii podczas choroby

- do ewentualnych korekt glikemii podczas wysiłku fizycznego

- znajomość fizjologicznej ilość insuliny jaką nie powinno się przekraczać

Długotrwałe stosowanie ponad fizjologicznych ilości insuliny może prowadzić do niekorzystnych zmian (powikłań), a także nadmiernego przyrostu masy ciała.

 Szczególną uwagę należy zwrócić na umiejętność korekty dawek insuliny w odpowiedzi na:

- zmiany w posiłkach (np. znajomość indeksu glikemicznego, przeliczania ww i wbt)

- zmiany stylu życia (np. reakcja na zmiany w pracy)

- zmiany w aktywności fizycznej

- na wczesne objawy (indywidualne) hipoglikemii.

 Należy zapamiętać - warunkiem skutecznego leczenia jest prowadzenie samokontroli glikemii z użyciem glukometru i odnotowywanie tego w dzienniczku. Wykorzystać można również programy komputerowe, systemy CGM. Ułatwiają one optymalizację wyrównania cukrzycy szczególnie u pacjentów z częstymi epizodami hipoglikemii, hipoglikemią nocną, hipoglikemią ciężką czy dużymi dobowymi wahaniami glikemii.

3. Dieta.

 Każda osoba chora na cukrzycę powinna zaznajomić się z zdrową dietą opartą na produktach o niskim indeksie glikemicznym. Umiejętne dobieranie produktów podawane w pięciu posiłkach dziennie, obniża znacząco powstawanie powikłań cukrzycowych. Wiedzę na temat odpowiedniej diety każdy diabetyk powinien uzyskać po konsultacji z dietetykiem.

4. Aktywność fizyczna (sportowa).

Cukrzyca typu 1 nie jest przeciwwskazaniem do uprawiania sportu przez diabetyków. Jednak aby sport (aktywność fizyczna) był bezpieczny dla osoby chorej musi znać swój organizm i jego reakcję na wysiłek fizyczny. Rodzaj wykonywanej aktywności sportowej detrminuje do wprowadzania odpowiedniego przygotowania np:

- wysokokaloryczne śniadanie przed startem

- rozpoczynanie wysiłku przy indywidualnie dobranym wysokim poziomie glukozy we krwi

- częstotliwość podawanie węglowodanów prostych w odpowiedzi na zapotrzebowanie

Wysiłek fizyczny należy zaczynać po konsultacji z lekarzem diabetologiem przy współpracy z przeszkolonym fizjoterapeutą lub trenerem personalnym.

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

 Cukrzyca typu MODY - (Maturity Onset Diabetes of the Young) – rzadka odmiana cukrzycy o podłożu autoimmunologicznym (genetycznym). Objawy pojawiają się u osób w wieku 15 - 35 lat. Jest to cukrzyca dziedziczona monogenowo która polega na mutacji pojedynczego genu. Gen znajduje się w chromosomach. Powstaje wówczas nowy układ genetyczny. Istnieje także możliwość dziedziczenia zmutowanego genu od wcześniejszych pokoleń (rodzice, dziadkowie). Odbywa się w komórkach β (beta) trzustki, powodując problemy w wydzielaniu insuliny. Statystycznie, wystepuje równie często u kobiet jak u mężczyzn. Prawdopodobieństwo odziedziczenia i rozwój cukrzycy MODY przez dziecko wynosi 50%. Wystarczy że u jednego z rodziców, bez względu na płeć, występuje ta mutacja.

 Cukrzyca MODY różni się od dwóch podstawowych typów cukrzycy wśród dzieci i młodzierzy. Pełnoobjawowy przebieg kliniczny upodabnia się do cukrzycy typu 2 która, nie ma podłoża genetycznego (jedynie pewne uwarunkowania). Dlatego osoby u których zdiagnozowano cukrzycę MODY bardzo często mogą być leczeni lekami doustnymi. To główna różnica od cukrzycy typu 1 (także podłoże genetyczne) gdzie leczenie musi odbywać się wyłącznie za pomocą insulinoterapii. Można przyjąć że, ma cechy cukrzycy typu 1 i cukrzycy typu 2. Szacuje się na 1 – 5% wszystkich przypadków cukrzycy na świecie.

Główne odmiany cukrzycy u dzieci i młodzieży to:

- cukrzyca typu 1 na tle autoimmunologicznym

- cukrzyca typu 2 na tle niezdrowego stylu życia i ewentualnych uwarunkowań genetycznych

 Cukrzycę typu MODY można podejrzewać gdy: 

- uaktywni się w młodym wieku 15 - 30 rok życia

- występuje w rodzinie dziedziczenie autosomalne dominujące (przekazywanie choroby z pokolenia na pokolenie i występowanie u obu płci z podobną częstotliwością)

- przebiega łagodniej w porównaniu z cukrzycą typu 1

- brak otyłości

- stwierdza się hipoinsulinemię (niski poziom insuliny we krwi)

- nie występuje insulinooporność.

 Ze względu na rodzaj mutacji wyróżnia się obecnie 11 typów choroby (MODY 1 - 11). Odkrywane stopniowo od 1996 r. Najczęściej wystepującym w MODY jest typ 3 który, cechuje się dobrą wrażliwością na leczenie preparatami pochodnymi sulfonylomocznika. Dlatego w terapii początkowo wprowadza się odpowiednią dietę, później pochodne sulfonylomocznika doustnie. Jeśli to nie zadziała, wówczas wprowadza się insulinoterapię.

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

Post w trakcie Ramadanu (9 miesiąc w kalendarzu muzułmańskim) jest jednym z pięciu filarów Islamu. Diabetycy, przestrzegający pewnych zasad żywienia i dostosowania terapii cukrzycy mogą w nim uczestniczyć. Podczas postu oprócz jedzenia, picia, palenia, wstrzymania się od konfliktów, zabronione jest także stosowanie doustnych i wstrzykiwanych leków. Zakaz obowiązuje między wschodem a zachodem słońca. Większość muzułmanów chorych na cukrzycę odczuwa potrzebę postu dlatego Międzynarodowa Federacja Diabetologiczna (IDF) i Międzynarodowy Związek Cukrzycy i Ramadanu (DAR) w kwietniu 2016 wspólnie stworzyły obszerne wytyczne i wzorzec postępowania dla diabetyka podczas postu w Ramadanie. Dodatkowo praktyczne wskazówki IDF-DAR skierowane są do pracowników służby zdrowia zajmującymi się diabetykami. Informacje i zalecenia zawarte w dokumencie pomogą pomóc osobom z cukrzycą na czczo podczas ramadanu, w celu minimalizacji ryzyka powikłań (hipoglikemia, odwodnienie, kwasica ketonowa)

Udostępnij

 Zgodnie z wytycznymi IDF – DAR należy :

- pić dużo przed wschodem słońca

- przerwać post gdy poziom cukru spada poniżej 70 mg/dl lub wzrasta powyżej 300 mg/dl z występowaniem objawów hipoglikemii i hiperglikemii

- jeśli wystąpią objawy hipoglikemii lub hiperglikemii, należy wykonać badanie stężenia glukozy we krwi

 Pacjenci z cukrzycą typ 1 również mogą uczestniczyć w poście, ale tu jest bardziej rygorystycznie jeśli chodzi o pozwolenie. Wykluczani powinni być chorzy z częstą hipoglikemią, zaburzeniem peroksydacji, źle kontrolowaną cukrzycą, niestabilną cukrzycą, oraz ci którzy nie chcą lub nie są w stanie zmierzyć stężenia cukru we krwi zgodnie z zaleceniami. Zgodnie z wytycznymi pacjenci z cukrzycą typ 1 którzy mają zgodę na uczestnictwo w poście, mogą i muszą regularnie kontrolować poziom cukru we krwi w trakcie jego trwania.

Kontrola poziomu glukozy we krwi powinna być wykonywana przed i po zachodzie słońca, rano, w południe, po południu, przed jedzeniem po zachodzie słońca i 2 godziny po jedzeniu po zachodzie słońca. Należy pamiętać że w zależności od pory roku i położenia geograficznego (na przykład w krajach skandynawskich UE) post może trwać nawet do 20 godzin.

W dokumencie znajdują się również wytyczne jak korygować dawki insulin. Insulinę bazową lub długodziałającą zmniejsza się nawet do 30% - 40%. Przygotowania i korekty powinne być przeprowadzone wraz z wyspecjalizowanym personelem diabetologicznym.

 Oczywiście istnieje możliwość przerwania religijnego obowiązku postu w czasie ramadanu, jeśli nastąpi np. poważne zagrożenie zdrowia lub ciąża. W takich sytuacjach, Islam pozwala wierzącemu zamiast pościć, nakarmić ubogiego. Jeśli jest to niemożliwe można przekazać wówczas na ten cel datek za każdy dzień (np. w Niemczej jest to około 7 € za dzień). Obowiązkiem wierzącego jest upewnienie się, że pieniądze idą na ten cel. W sytuacji choroby lub nagłej podróży możliwe jest również "przesunięcie" postu. Wybiera się wtedy 30 dowolnych dni w ciągu roku.

www.diabetes-news.de

www.idf.org/guidelines/diabetes-in-ramadan

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

 W czerwcu 2018 roku podczas co rocznego zjazdu Amerykańskiego Towarzystwa Diabetologicznego na Florydzie (Orlando) zaprezentowano najnowsze badania naukowe o wpływie czekolady na kontrolę i prowadzenie cukrzycy. Przedstawiono w nich że, osoby chore na cukrzycę, mogą bez negatywnych następstw dla swojego zdrowia spożywać czekoladę. Informacja ta dotyczy dorosłych jak i dzieci. Stwierdzono brak medycznych przeciwwskazań, by diabetyk zjadał codziennie małą porcję prawdziwej czekolady która zawiera co najmniej 77% kakao. Zawierająca dużą ilość kakao  ciemna czekolada, to bogate źródło magnezu. Nie od dziś wiadomo że, pozytywnie wpływa na dobre samopoczucie, lepszą koncentrację oraz dodaje energii. W jej składzie znajdują się również flawonoidy hamujące procesy utleniania tzw „złego” cholesterolu. Ma to duże znaczenie w ochronie układu krwionośnego i serca. 

 Ciekawostką jest że, w Górnośląskim Centrum Zdrowia Dziecka w Katowicach wprowadzono „dietę z czekoladą” dla pacjentów oddziału diabetologicznego. Dzieciaki otrzymują do 4 tabliczek ciemnej czekolady (co najmniej 77% kakao) na obiad lub podwieczorek. Dzięki temu młodzi pacjenci wraz z rodzicami oswajają się z faktem że, czekolada w odpowiednio dobranych proporcjach to także element zdrowego żywienia.

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

 Co roku wiele młodych, chorych na cukrzycę typu 1 osób decyduje się na wyjazd zarobkowy. Powodów jest wiele: zarobić na wakacje, opłatę za studia itd. Praca najczęściej jest krótko terminowa ale za to ciężka, wymagająca i zmianowa (ogrodnictwo, budowlanka, przemysł spożywczy). Dlatego przygotowanie takiego wyjazdu jest nie lada wyzwaniem dla osoby chorej na cukrzycę. Musi pomyśleć o wielu rzeczach.

Pierwsze kroki przed wyjazdem, diabetyk powinien skierować do lekarza diabetologa. Gdzie dowie się o dodatkowych badaniach i ewentualnych przeciwwskazań do podjęcia tego typu pracy. Od lekarza powinien otrzymać również zaświadczenie (najlepiej po angielsku) o:

- typie cukrzycy na którą choruje

- rodzaju leczenia (indywidualna pompa insulinowa, peny)

- rodzaj insuliny którą stosuje czy tabletki

Wzór takiego formularza jest dostępny w internecie.

 Bardzo ważną sprawą jest ubezpieczenie zdrowotne na terenie innych państw. W krajach wspólnoty wystarczy wyrobienie karty EKUZ 111, na podstawie której możemy zostać przyjęci w nagłych wypadkach do szpitala w UE. Zakres ubezpieczenia w/w karty jest niewielki, należy więc dokupić dodatkowo polisę z zaznaczeniem leczenia następstw chorób przewlekłych. Większość towarzystw ubezpieczeniowych ma taką opcję.

 Podczas rozmowy z pracodawcą lub firmą organizującą wyjazd należy, dowiedzieć się czy w miejscu zamieszkania przewidziano lodówkę. Będzie potrzebna dla przechowania insuliny. Jeśli nie, to powinno się pomyśleć o własnej np. turystycznej, lub samochodowej. Warto aby była na prąd. Może okazać się że, dostępna będzie jedna lodówka na kilka lub kilkanaście osób. Wówczas dobrym pomysłem jest zabezpieczenie insuliny w pojemniku z bardzo wyraźnym opisem (po angielsku i w języku państwa miejsca pracy). Współlokatorzy powinni być dodatkowo poinformowani o twojej chorobie i o lekach w lodówce.

Najtrudniej jest określić ile i czego będzie potrzebne w trakcie wyjazdu. Na decyzję ma wpływ: w jakich warunkach pogodowych będzie praca, jaka będzie temperatura w miejscu pracy, czy jest się osobą aktywną czy nie itd. Do tego warto wziąć pod uwagę utratę lub zniszczenie leków podczas podróży.

Przyjęło się że, warto zabrać ze sobą:

- zapas leków (insulina, tabletki) zabiera się więcej niż w normalnych warunkach życia codziennego (co najmniej jedną trzecią)

- dwa peny (jeden zapasowy) wraz z igłami lub wkłucia do pompy insulinowej na ok 14 dni dłużej niż planowany wyjazd.

- w razie możliwości zapasową pompę insulinową z zapisanymi na kartce danymi o bazie
- glukometr, zapasowe paski, lancety do nakłuwacza

- baterie do glukometru i do pompy insulinowej.
- glukozę w tabletkach lub żelu

- glukagon.
- paski Ketodiastix do oznaczania ketonów i glukozy w moczu na wypadek hiperglikemii.
- identyfikator chorego w formie silikonowej bransoletki z napisem najlepiej w języku angielskim (I`m diabetic)

Jeśli osoba chora na cukrzycę nie pracuje stale, lub nie uprawia wysiłku fizycznego to powinna częściej sprawdzać poziom glikemii (przynajmniej przez pierwszych kilka dni). Tutaj także dobrą praktyką jest poinformowanie osób współpracujących o własnej chorobie i prawidłowych reakcji na hipoglikemię.

Przy sobie, w miejscu pracy zawsze powinien znajdować się zapas glukozy i/lub butelka coca-coli. W celu uniknięcia chorób skóry, na które osoba chora na cukrzycę ma większe predyspozycje zaleca się wygodne obuwie oraz skarpetki z naturalnych włókien.

Poznanie kilkunastu słów związanych z cukrzycą w języku państwa miejsca pracy ułatwi ewentualną pomoc służbom ratunkowym.

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

 Diabulimia to zaburzenie metaboliczne o podłożu psychologicznym. Pacjenci (głównie młodzi) z cukrzycą typu 1 w sposób świadomy,ograniczają ilość insuliny do organizmu w celu utraty masy ciała. Jest to pomysł na niezdrowe odchudzanie.

 Jak to działa? Zmniejszone dawki insuliny doprowadzają do wzrostu stężenia glukozy we krwi (hiperglikemia). W przypadku cukrzycy typu 1 nadmiar glukozy nie jest transportowany do komórek z powodu braku insuliny endogennej (własnej) i egzogennej. Komórki organizmu z powodu braku energii wchodzą w stan stałego „głodu”, pomimo że osoba chora spożywa posiłki. Następuje spadek wagi ciała z jednoczesnym zakwaszeniem organizmu. Tworzy się kwasica ketonowa. Niestety, nie podając sobie insuliny, kwasica ketonowa, doprowadza do znacznej utraty masy ciała oraz wymiotów. Nieleczona kwasica ketonowa może doprowadzić do śpiączki, a nawet śmierci. Po przekroczeniu tzw progu nerkowego (ok 160 mg/dl) glukoza wydalana jest z moczem co powoduje utratę kalorii (ok 4 kcal na 1 g glukozy). Stan ten to glikozuria. Wielu, szczególnie młodych diabetyków wykorzystuje tę zasadę jako metodę na szybkie odchudzanie. Każda osoba która zachorowała na cukrzycę typu 1 przeszła szybką utratę masy ciała tuż przed diagnozą choroby. W ciągu kilku tygodni spadek masy ciała może dojść do 25 %. Jest to jeden z objawów choroby.

 Osoby z nieleczoną diabulimią nie zdają sobie sprawy z ryzyka jakie niesie za sobą brak podawania odpowiedniej dawki insuliny bazowej i po posiłkowej. Zgodnie z zasadą „cel – uświęca środki” czyli odchudzanie za wszelką cenę. Nie myślą że, oprócz kwasicy ketonowej, brak insuliny uwalnia zwiększoną ilość wolnych kwasów tłuszczowych do osocza krwi (ketoza). Białka ulegają zwiększonemu katabolizmowi. Wszystko to doprowadza nie tylko do utraty masy ciała, ale także do pogłębiania się bardzo złego stanu psychiczno – emocjonalnego. Diabulimia to samonapędzające się błędne koło.         

 Badania i statystyki wykazują większą częstotliwość występowania diabulimii u dziewcząt a cukrzycą typu 1. Zgodnie z wytycznymi, leczeniem diabulimii powinien zająć się zespół specjalistów złożony z: diabetologa, endokrynologa, dietetyka, psychologa, psychiatry. Ważnym elementem jest współpraca z fizjoterapeutą i pielęgniarką. Diabulimia to poważna i złożona choroba. Diabetycy muszą być uświadomieni następstw i powikłań, do których doprowadza zaniechanie insulinoterapii.

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

 Dobowa zbiórka moczu (DZM) – badanie w którym, określamy ilość wydalanych z moczem związków chemicznych. Główne związki chemiczne (ich ilość) to sód, potas, kwas moczowy, kreatynina, magnez, wapń, fosfor, mocznik oraz hormony. Umożliwia ocenę bilansu płynów ustrojowych. Na tej podstawie sprawdza się stan układu moczowego oraz pracę całego ciała. Stosuje się głównie w wykryciuchorób nerek. Inne wskazania to:cukrzyca,kwasica, osteoporoza, brak witaminy D, choroby tarczycy. Dobowa zbiórka moczu polega na zbieraniu całej ilości oddanego moczu, począwszy od rana przez kolejne 24 godziny. Nie należy tego okresu przedłużać. Pierwszą porcję zaraz po przebudzeniu nie zalicza się do badania i nie powinno się zbierać ale zapisać godzinę oddania. Końcowa zbiórka moczu, odbywa się następnego ranka. Dodajemy wówczas pierwszą porcję moczu zaraz po śnie.

 Mocz przechowujemy w dużym zamkniętym naczyniu. Dzień przed i w trakcie zbiórki należy unikać, wysiłku fizycznego, stresu, gorących kąpieli. Dodatkowo zabrania się spożywać m. in: banany, kakao, kawę, herbatę, wanilię, alkohol i cytrusy. W tych sytuacjach może dojść do białkomoczu lub zwiększenia stężenia kwasu moczowego co będzie mieć wpływ na jakość badania. Przed analizą chemiczną zebrany mocz należy dobrze wymieszać oraz pobrać ok 100 ml do pojemniczka na mocz. Pojemnik na mocz powinien być sterylny.

  Podczas zbiórki mocz należy trzymać w temperaturze 2 – 4 stopnie C. Następnie zanosi się do laboratorium z załączoną informacją o całkowitej ilości zebranego moczu.

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

 Drużyna MOJACUKRZYCA.PL to prozdrowotna, akcja promująca aktywność fizyczną wśród społeczeństwa.Zapraszamy i namawiamy do każdej aktywności fizycznej! Nawet tej najmniejszej! Dla zdrowia, dla lepszych wyników w leczeniu, dla dobrego samopoczucia i eksplozji endorfin, hormonów szczęścia! Do akcji może przystąpić każda osoba, która jest aktywna fizycznie, bez względu na rodzaj podejmowanej aktywności. Robisz cokolwiek i jesteś aktywny fizycznie? – Dołącz do Drużyny MOJACUKRZYCA.PL. To bardzo proste!

1. Napisz kilka zdań o sobie i wyślij pod adres Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. albo na Facebooku z hasłem DRUŻYNA MOJACUKRZYCA.PL – DOŁĄCZAM

2. Dołącz zdjęcie wykonane podczas aktywności fizycznej.

I to wszystko! Czekamy na zgłoszenia!

 Efekt Somogyi (zjawisko) - to wysoki poziom cukru (hiperglikemia) zaraz po przebudzeniu rano (na czczo). Jestto wzrost stężenia glukozy we krwi po obudzeniu do wartości przekraczającej zalecany poziom, który wynosi 70 - 110 mg/dl (3,9 - 6,1 mmol/l).Zwykle jest następstwem nocnej hipoglikemii (niedocukrzenie). Nazwa zjawiska wzięła się od węgierskiego uczonego, który jako pierwszy je opisał. Inne nazwy to hiperglikemia z odbicia lub hiperglikemia reaktywna.  

 W wyniku niedocukrzenia w godzinach od 2.00 – 4.00 następuje wzrost wydzielania hormonów hiperglikemijących (podnoszących poziom cukru we krwi) takich jak, glukagon, kortyzol czy adrenalina. Zwiększone stężenie w/w hormonów wpływa na zmiany metabolizmu. W efekcie wywołujeto, insulinooporność i podnosi poziom glikemii na czczo. Dzięki temu, organizm tworzy obronę i zapobiega rozwojowi ciężkiej hipoglikemii w nocy ponieważ epizody niedocukrzenia często mogą przebiegać bezobjawowo. Należy wówczas badać glikemię kilka razy w nocy. Proponuje się aby badanie przeprowadzać w godzinach 24.00, 2.00 - 3.00, 4.00 - 6.00. Pozwoli to zróżnicować przyczyny zmiany stężenia glukozy i powstrzyma od bezpodstawnego podniesienia dawki insuliny wieczorem.

 Jeśli w godzinach 2 - 4 rano wyniki są niskie, najprawdopodobniej występuje tzw efekt Somogyi co doprowadzi do tzw odbicia. Prawidłowa glikemia lub przecukrzenie o tej porze (2 - 4) świadczyć będą raczej o efekcie brzasku, który najczęściej jest wynikiem procesu dojrzewania u młodych diabetyków.

Przyczyny efektu Somogyi:

- źle dobrana dawka insuliny do kolacji (błąd dietetyczny)

- źle dobrana dawka insuliny bazowej

- źle dobrane leki doustne w porze wieczornej

- zbyt skąpy posiłek do podanej insuliny (brak korekt)

- zmiana miejsca podania insuliny na ciele

Przy stwierdzeniu niedocukrzenia w nocy zaleca się:

- korektę dawki insuliny bazalnej o 1-2 j

- wprowadzić zdrowe nawyki dietetyczne wraz z korektą dawki insuliny poposiłkowej w porze wieczornej

- nie zmieniać bez potrzeby miejsca podawania insuliny na ciele

data-matched-content-rows-num="3"      data-matched-content-columns-num="3"

 Celem tego artykułu jest informacja dla diabetyków leczących się przy pomocy pompy insulinowej, jak bezpiecznie korzystać z fizykoterapii. Pacjenci z pompami insulinowymi stanowią coraz większą grupę osób, korzystających również z zabiegów w gabinetach fizjoterapeutycznych. Powodem jest refundacja oraz moda na aktywność sportową wśród młodych diabetyków. W związku z tym, oraz z uwagi na rozwój sprzętu medycznego, pojawiają się wątpliwości związane z w/w zabiegami (nie mylić z fizjoterapią).

 W grę wchodzą dwa aspekty, pierwszy to ewentualne uszkodzenie pompy insulinowej, oraz drugi dotyczący bezpieczeństwa pacjenta.

Główne zabiegi fizykoterapeutyczne z którymi można się spotkać to:

- diadynamik – leczenie za pomocą prądów

- magnetotronik – leczenie za pomocą pola magnetycznego

- laser – leczenie podczerwienią

 Dane jednego z producentów pomp insulinowych, (Manual - podręcznik użytkownika, urządzenia medyczne - badania naukowe), dają do myślenia, iż najlepszym rozwiązaniem jest odłączenie pompy na czas zabiegów (czas ten jednostkowo nie przekracza zwykle 15 min na zabieg).

 W gabinetach fizykoterapeutycznych często znajduje się kilka urządzeń, które podczas swej pracy emitują pole elektromagnetyczne i elektrostatyczne. Może mieć to wpływ na wykasowanie ustawień lub całkowitego zniszczenia urządzenia.

 Osobnym zagadnieniem, to korzystanie z zabiegów (głównie diadynamik - leczenie prądem), pod warunkiem iż części, które pozostają pod skórą (wkłucie), nie są wykonane z materiałów metalowych (igła, inne elementy). Prąd przechodzący przez metal może doprowadzić do poparzenia. Tu bezpieczniej będzie, korzystać z terapii polem magnetycznym lub z lasera.

Tutaj więcej informacji z dziedziny rehabilitacji

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"

 Odczyt następuje dzięki wtopionym elektrodom lub odczynnikom chemicznym w paski testowe. Prawidłowe stężenie cukru we krwi (określane na czczo) powinno wynosić ok 70 mg/dl, a w ciągu dnia max do 126 mg/dl (miligramów na decylitr) lub 3,9 - 6,6 mmol/l (milimoli na litr) do 2 godz od posiłku.

 Procedura pomiaru jest maksymalnie uproszczona i powinna być bez problemów wykonywana przez pacjentów lub rodziny chorych na cukrzycę. Umożliwia to domowe monitorowanie leczenia cukrzycy. Do prawidłowego kontrolowania cukrzycy należy robić pomiary 7 - 10 razy na dobę. Coraz częściej słychać o nowinkach technicznych, które mierzą cukier bez zbędnego i czasami bolesnego nakłucia. Jednak są to eksperymenty, które i tak należy kontrolować lub korygować za pomocą klasycznych glukometrów.

 Ceny glukometrów ostatnio dość spadły, a to za przyczyną że, wielu producentów zdecydowało się na darmowe wydawanie urządzeń poprzez apteki. 

W Polsce większość pasków jest refundowanych. Ceny zależą od typu cukrzycy oraz ceny wyjściowej producenta.

data-matched-content-rows-num="3" data-matched-content-columns-num="3"